Με λένε… Σύννεφο

“Παλιά, όταν περνούσε το τρένο, χαιρετούσα. Τώρα όχι. Το ‘κοψα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός και μου περισσεύει η θλίψη” παραδέχεται η δεκαεξάχρονη Νεφέλη. Και πηγαινοέρχεται “σαν υβρίδιο προγραμματισμένο” σχολείο – σπίτι – φροντιστήριο γυρεύοντας να αυτοπροσδιοριστεί. Ζωή σαν σκόρπια κομμάτια παζλ· οι απόντες και σκληροί γονείς, οι βαρετοί συμμαθητές, οι αδιάφοροι καθηγητές. Αδερφικές κόντρες, φιλία, προδοσία, έρωτας, η ανάγκη να οραματιστείς ένα μέλλον που “δεν το θεωρείς ακριβώς προσωπική σου υπόθεση”. Και να που έρχονται αναπάντεχα η μουσική και η ποίηση για να φωτίσουν ακόμη και την πιο άχαρη ή σκληρή ζωή. Για να αντέξεις. Για να ελπίζεις. Για να μπορείς να ονειρευτείς μια ζωή “με αξιοπρέπεια και λίγη ομορφιά…” Αν η νεαρή Νεφέλη ήταν συγγραφέας, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη.