Με ξύλινα σπαθιά και παγωτό βανίλια

Ένα νέο βιβλίο με αναφορά στο Αίγιο που μας μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1965 στη συνοικία της Δεξαμενής Αιγίου, εκεί που ένας χωμάτινος δρόμος, η Ρήγα Φεραίου, χώριζε τους ντόπιους από τους πρόσφυγες. Ένας δρόμος που μπορεί την παρέα των μικρών παιδιών να τη χώριζε, όμως την ένωνε το ατέλειωτο παιχνίδι τους. Το καφενείο του Κατσανάκη, η καταβρεχτήρα του Δήμου, το μανάβικο του Στρατή, τα μπάνια στου Μάπα, οι βόλτες και το ”υποβρύχιο” στα Ψηλαλώνια, ο κινηματογράφος “ΡΕΝΑ”, το μοίρασμα του πάγου, το φαράγγι του Ζούρη, τα κλασικά εικονογραφημένα, τα παιχνίδια στην εμπολή και πολλά ακόμα ζωντανεύουν και ο Σπύρος, ο Νικολός, ο Στρατής, ο Τάκης, ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Πέτρος, ο Χρόνης, ο Στέφανος, ο Σταμάτης, ο Αντώνης, η Σοφία, η Δέσποινα, η Κούλα, η Γαρυφαλλιά, η Ρούλα, αλλά κι ο Σπηλιαντρίκος είναι εδώ για να μας διηγηθούν την ιστορία τους. Ένα βιβλίο για το ατέλειωτο, μαγικό καλοκαίρι του 1965, για το σαματατζίδικο σεργιάνι της συμμορίας, τότε που τα παιδιά έπαιζαν Κλέφτες κι Αστυνόμους στα σκοτεινά πλατύσκαλα των προσφυγικών της Δεξαμενής Αιγίου κι έπειτα κουρασμένα άκουγαν τις αφηγήσεις των μεγάλων, για τη μικρασιατική καταστροφή, αλλά και για την Α. Ε. Κ.! Τότε που ήταν όλοι μικροί ήρωες και που τον χρόνο τον μετρούσαν με τα καλοκαίρια και την ευτυχία με τα παγωτά που έτρωγαν!

Σπύρος Γεωργίου (Συγγραφέας)

Ο Σπύρος Γεωργίου γεννήθηκε στο Αίγιο μια Τρίτη πρωί, πριν από εβδομήντα χρόνια. Μεγάλωσε στη γειτονιά της Δεξαμενής, στους χωματόδρομους, παίζοντας με τ’ άλλα παιδιά με ξύλινα σπαθιά, συρμάτινα αυτοκινητάκια και τόπια.
Δούλεψε ως ηλεκτρολόγος για 35 χρόνια στη ΔΕΗ Αιγίου. Είναι παντρεμένος με τη Λίτσα Γιαννοπούλου, πρόεδρο της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας παράρτημα Αιγίου, έχει δύο υπέροχα κορίτσια, τη Νάντια και τη Νεφέλη και είναι παππούς δύο μικρών εγγονών. Οι μικρές του ηρωίδες, του ζωγραφίζουν καρδιές με μαρκαδόρους και τον ρωτάνε αν στο παγωτό βανίλια κρύβεται η αγάπη. Το 1980 μπήκε στη ζωή του το ερασιτεχνικό θέατρο. Είναι μέλος της Θεατρικής Έκφρασης Αιγίου (Θ.Ε.Α.) και μέσα από ρόλους συνεχίζει να μαθαίνει. Έχει γράψει πολλά παραμύθια, ένα θεατρικό κείμενο που ανέβηκε στη σκηνή από τη Θ.Ε.Α., όμως το «Με ξύλινα σπαθιά και παγωτό βανίλια» είναι το πρώτο του βιβλίο, που δημοσιεύεται από τις εκδ. Ηδύφωνο. «Η παιδική μου ηλικία, η αλάνα της Δεξαμενής, το θέατρο, η δουλειά, οι φίλοι, όλα μαζί είναι δεμένα με μια χάρτινη κορδέλα», λέει ο ίδιος.