Με τον Τζον Μάλκοβιτς στη Βίλνα

Αν υποτεθεί ότι ενσαρκώνουμε κάτι στον πρόσκαιρο τούτο βίο, τότε είμαστε μονάχα το άθροισμα των συναντήσεών μας. Κάθε συνάντηση δομεί ή αποδομεί κάτι μέσα μας. Η όποια συνάντηση αλλάζει τη ροή των πραγμάτων. Κάθε συνάντηση αφήνει πάνω μας τα ίχνη της, τον τύπο των ήλων της. Τα πρόσωπα που συναντήσαμε στη ζωή καθόρισαν την πορεία μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα. Μετά από κάθε συνάντηση δεν παραμένουμε ίδιοι. Η αλλαγή, η μεταμόρφωση αυτή μπορεί να επισυμβεί αυτοστιγμεί, μπορεί, όμως, να πάρει και χρόνια. Τέτοιες απόλυτα φευγαλέες, απρόσμενες και ασήμαντες φαινομενικά συναντήσεις, που αθροιστικά σε διαμορφώνουν, που σε μεταλλάσουν χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι, υπάρχουν πάμπολλες στη ζωή. Οι συναντήσεις του συγγραφέα με πρόσωπα θρυλικά, όπως αυτά της Ρόζας Εσκενάζυ, του Θανάση Βέγγου ή του Νικόλα Άσιμου, με γνωστά πρόσωπα της έβδομης τέχνης, όπως αυτά του Τζον Μάλκοβιτς και του Βιμ Βέντερς, με πρόσωπα ιερά, όπως αυτό του οσίου Παϊσίου, ή, απλώς, συναντήσεις με εκπροσώπους της πολιτικής κάστας, όπως με τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και άλλες απρόσμενες των οποίων έγινε μάρτυρας ο συγγραφέας, αποτελούν τον σκληρό μόνο πυρήνα των αφηγήσεων του ανά χείρας βιβλίου. Τούτες οι συναντήσεις αποτελούν συνάμα αφορμές για να περιγράψει ο συγγραφέας σημαίνουσες ιστορικές συγκυρίες, τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο, γενικά, τα τεκταινόμενα μιας ολόκληρης εποχής. Τοιουτοτρόπως, υπερβαίνουν το πλαίσιο της αμιγώς αυτοβιογραφικής διήγησης, αποβαίνοντας εντέλει μαρτυρίες μιας συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας και των συνδηλώσεών της, με προεκτάσεις που ψηλαφίζουν αυτόν τον ίδιο τον υπαρξιακό αυτοκαθορισμό του ανθρώπου. Όλα αυτά, όμως, με τη δέουσα ειρωνεία και φαρμακερή δόση χιούμορ που πηγάζει από την επίγνωση ότι «πάντα χωρεί και ουδέν μένει».

Γιαννακόπουλος Άγγελος (Συγγραφέας)

Ο Άγγελος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα, όπου και μεγάλωσε μέχρι τα 6 του χρόνια σε κάποιο μικρό χωριό του σημερινού Δήμου Ήλιδας. Από τα 6 μέχρι τα 23 του χρόνια έζησε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε, ενώ τα τελευταία 35 χρόνια ζει κυρίως στη Γερμανία. Αφού μετήλθε παράλληλα με τις σπουδές του, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, διάφορα επαγγέλματα, είναι υφηγητής σε γερμανικό πανεπιστήμιο. Είναι ακαδημαϊκός μετανάστης, τόσο σε ό,τι αφορά τα διάφορα ερευνητικά αντικείμενα με τα οποία έχει ασχοληθεί, όσο και τις πόλεις και τα πανεπιστήμια στα οποία έχει διδάξει ή έχει κάνει έρευνα: Βουδαπέστη, Κωνσταντινούπολη, Τόκιο, Νιού Χέιβεν, Ουάσινγκτον, Λευκωσία, Ιερουσαλήμ, Αμπού Ντις, Αμμάν, ή στην αγαπημένη του πόλη, το Τελ Αβίβ. Ενώ έκανε και κάνει ακαδημαϊκή καριέρα, αρνείται να το παραδεχτεί. Ισχυρίζεται ότι το επάγγελμά του αποτελεί άλλοθι· στην πραγματικότητα το χρησιμοποιεί για να ταξιδεύει. Πολύ συχνά εν σώματι, ενίοτε εν πνεύματι. Επιμένει στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ ταξιδευτή και ταξιδιώτη. Ακόμα και όταν κινείται ως απλός ταξιδιώτης, προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε ταξιδευτή. Η συγγραφή του ανά χείρας βιβλίου αποτελεί επίσης άλλοθι. Σκοπός του εκ προοιμίου ήταν να δραπετεύσει από τον εγκλεισμό που επέβαλε η αποφράδα πανδημία. Πέρα από τις επιστημονικές του δημοσιεύσεις ασχολήθηκε εκτενώς και με τη λογοτεχνία, δημοσιεύοντας τα τελευταία 30 χρόνια διάφορα κείμενα ή μικρές συλλογές. Όταν βρίσκεται στη Γερμανία ζει σ’ ένα μικρό χωριό των Σουαβικών Άλπεων. Επί του παρόντος διδάσκει στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου, όπου και διαμένει. Οι συναντήσεις που περιγράφει στο παρόν βιβλίο, τον φέρνουν ενίοτε πολύ κοντά στον ρόλο του σοφόκλειου άγγελου «κακών επών», τον οποίον «ουδείς στέργει», εφόσον τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα αποτελούν συχνό του θέμα. Από την άλλη, οι εδώ ιστορίες συνιστούν το υπαρξιακό δεκανίκι στο οποίο γέρνει, όπως ο εξάγγελος του γνωστού τραγουδιού, ώστε, κουτσά-κουτσά, να μπορεί πορεύεται σαν τον ταξιδευτή που δεν έχει πού να ξεκουράσει τον ίσκιο του.