Φεβρουάριος του 1893. Η μικρή αθηναϊκή κοινωνία συγκλονίζεται από τη διπλή αυτοκτονία δύο νέων ερωτευμένων, του ανθυπιάτρου Μιχαήλ Μιμήκου και της ωραίας Γερμανίδος Μαίρης Βέμπερ, γκουβερνάντας του μικρού πρίγκηπος Γεωργίου Β΄, υιού του (τότε) Διαδόχου και μετέπειτα βασιλέως του Ελληνικού θρόνου Κων/νου Α΄.
Πρώτη αυτοκτόνησε η Μαίρη, πέφτοντας από την Ακρόπολη. Την ακολούθησε – την επομένη τα ξημερώματα – ο Μιμήκος, που έδωσε τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα στην καρδιά. Την κηδεία τους παρακολούθησαν χιλιάδες κάτοικοι της πρωτεύουσας, άνθρωποι κάθε ηλικίας, που έρραναν τους τάφους των δύο αυτών αγνών υπάρξεων με θάλασσα ανθέων.
Λέγεται μετ’ επιτάσεως, ότι λίγες ημέρες μετά την ταφή τους – απείχαν μόλις λίγα μέτρα ο ένας από τον άλλον – φίλοι του Μιμήκου πήδησαν τη μάνδρα του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, ξέθαψαν τη σορό του και την τοποθέτησαν δίπλα από αυτήν της Μαίρης. Οι δύο ερασταί «κοιμούνται» από τότε ήσυχοι, υπό τον γλυκύ αττικόν ουρανό. Δεν κατόρθωσαν να ενωθούν στη ζωή, αλλά οι ψυχές τους ταξιδεύουν έκτοτε αγκαλιασμένες σε αγγελικούς παραδείσους.
Η Μοίρα, δυστυχώς, επεφύλαξε άσχημο παιχνίδι στους δύο εκείνους νέους. Μια σειρά από άσχημες καταστάσεις, εμπόδια που από την πλευρά του πατρός τής Μαίρης φαίνονταν αξεπέραστα και περίεργες συγκυρίες, οδήγησαν σε απελπισία τη μικρή προτεστάντιδα του Βορρά, η οποία δεν βρήκε άλλη λύση από την αυτοχειρία.
Ο Μιμήκος έδωσε τέλος στη ζωή του μετά από μερικές ώρες, επειδή θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο της συμφοράς.
Να σημειωθεί ότι, αρχικά ο Τύπος της εποχής μιλούσε για ατύχημα της Μαίρης, μέχρις ότου έγινε γνωστή η αυτοκτονία του ωραίου ανθυπιάτρου και ήλθαν στο φως οι λεπτομέρειες της δραματικής εκείνης ιστορίας. Μιας ιστορίας, που ακόμη και σήμερα, ύστερα από εκατόν τριάντα χρόνια, δεν αφήνει ασυγκίνητη την ευαίσθητη ψυχή.
Ο σημερινός αναγνώστης, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, ας προσπαθήσει να διεισδύσει στον παρθένο ψυχικό κόσμο του Μιμήκου και της Μαίρης, γιατί τότε μόνο θα καταλάβει τους λόγους για τους οποίους έκοψαν τόσον νωρίς το νήμα της ζωής τους.
Κάρολος Ε. Μωραΐτης (Συγγραφέας)
Ο Μωραΐτης Κάρολος, κερκυραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1956 στη Φρεαττύδα του Πειραιά. Τελείωσε το παλιό εξατάξιο γυμνάσιο του Κορυδαλλού (1967-1974) και στη συνέχεια παρακολούθησε επί τριετία μαθήματα λογοτεχνίας στο Κέντρο Σπουδών Δολιανίτη. Το 1979 ενεγράφη στη δημοσιογραφική σχολή Όμηρος από την οποίαν αποφοίτησε το 1981. Τον ίδιο χρόνο πέρασε στο δημοσιογραφικό χώρο και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως ρεπόρτερ στην ημερησία απογευματινή εφημερίδα “Η Βραδυνή”. Μετά την αναστολή εκδόσεως του εν λόγω εντύπου (4 Απριλίου 1989) προσελήφθη στην ΕΡΤ, στην οποίαν εργάστηκε διαδοχικά στο Ε΄ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (γνωστό και ως Φωνή της Ελλάδος), στη Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων (Τμήμα Τύπου) και στη Διεύθυνση Μουσείου Αρχείου, στην οποίαν εξακολουθεί να εργάζεται μέχρι σήμερα. Για ένα διάστημα (1996-1997) υπήρξε συντάκτης ύλης στη μηνιαία εφημερίδα Ελληνική Γνώμη, που εκδιδόταν στην Αθήνα και απευθυνόταν στους ανά τον κόσμο ομογενείς. Παράλληλα με τη δημοσιογραφία ασχολείται και με τη συγγραφή βιβλίων. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα ένδεκα έργα με περιεχόμενο κυρίως ιστορικό, δημοσιογραφικό, καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό, έχει αποσπάσει δε τρεις τιμητικές διακρίσεις για τα έργα του Μεγάλη Ανθολογία Ελληνικού Σονέττου. Από την παλιότερη ελληνική και κυπριακή ποίηση μέχρι σήμερα, Σπύρος Λούης: Ένας θρύλος των Ολυμπιακών Αγώνων 1896-1996 και Εις Έλλην. Ταξίδι στον ωκεανό του κόσμου (μυθιστορηματική βιογραφία του διάσημου Έλληνα εξερευνητή και ιατροφιλόσοφου από τη Βυτίνα της Αρκαδίας Παναγιώτη Ποταγού). Είναι μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (Ε.Σ.Η.Ε.Α.), της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (Δ.Ο.Δ.) και της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας (Ε.Γ.Ε.).
