Μονοπάτια

Η σχέση αγάπης με την ποίηση χρονολογείται από τότε που μπορώ να θυμηθώ ότι είχα συνείδηση των συναισθημάτων μου. Νομίζω αυτό είναι ίδιον όλων των εργατών του πνεύματος που συντάχθηκαν με το ριζοσπαστικά καινούργιο, με το κίνημα ανατροπής του υπάρχοντος. Για όλους εμάς η ποίηση είναι μια κατάδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Όπως λέει και ο Ζοζέ Σαραμάγκου, η ποίηση είναι η μόνη που “μπορεί να αγγίξει το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί”. Η ποίηση είναι η απάντηση στη σιωπή του σύμπαντος. Ο θόρυβος του ανθρώπου που δίνει νόημα σ’ αυτή τη σιωπή. Δημιουργεί τον δικό της χώρο, τον δικό της κόσμο, τον χώρο για την ουτοπία της ελπίδας και του έρωτα. Η ποίηση ως σιωπή και ως απάντηση στη σιωπή αποτελεί εξάλλου ένα αγαπημένο μου θέμα αναστοχασμού, αφού πάντα πίστευα ότι υπάρχουν πολλές μορφές σιωπής, ακραίες, όπως ο θάνατος, αλλά και η πολυλογία, που κρύβουν το ανείπωτο, αλλά και ενδιάμεσες, όπως η παράκαμψη και οι συμβολισμοί, που υποκαθιστούν τον άμεσο λόγο. Στην παρούσα συλλογή καταθέτω τα όνειρα, τις ελπίδες και τον πόνο για τη ζωή, τις ιδέες, την αγάπη και τους φίλους μου. Καταθέτω την ερημιά των ερωτημάτων και τον πόνο των απαντήσεων. Η δημοσίευσή τους είναι ένα είδος καραβιού που θέλω να το βουλιάξω μαζί με φίλους, ώστε να υπερβώ το φάντασμα του υπέροχα ρεαλιστικού, αλλά ταυτόχρονα και απαισιόδοξου στίχου του Μ. Αναγνωστάκη που μας θύμιζε ότι “σ’ όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι”.