Μόνολογκ

“Σε χαρτάκια. Γράφω, γράφω, γράφω. Σχέσεις. Η ιστορία του θείου μου του Ακύλα. Αργότερα. Αυτό αργότερα. Πρώτα τα ουσιώδη. Τα χρειώδη. Εγώ, εμού του ιδίου. Πολτός. Αδυναμία χαρακτήρα. Το Αεροπλάνο. Τα σύννεφα. Οι θεοί. Πιο κάτω, οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα. Οι φυλετικά ανώτεροι. Ανίκητοι, αρχέτυποι, διηνεκείς. Ο καναπές. Κάθομαι ξαπλωμένος. Κόκονατ. Ασύλληπτη μυρωδιά ανανά. Γαλάζια τετράγωνη φωταψία. Ακτινοβολεί. Γίνεται χαμός. Είναι απολύτως απαραίτητο. Θέλω Πρέπει να τα γράψω όλα προτού” Το “Μόνολογκ” δεν είναι απλώς ο τίτλος ενός μυθιστορήματος. Είναι και η φωνή ενός ανθρώπου μπροστά σε μια βουβή οθόνη, είναι το θρυμματισμένο παραλήρημά του, είναι η κατακερματισμένη ζωή του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι η περιπέτεια της γραφής, σ’ ένα βιβλίο όπου η ίδια εκτίθεται γυμνή, από τους υπόγειους σιδηροδρόμους της δυτικής Ευρώπης μέχρι τα υποφωτισμένα μπαρ των τροπικών.