Να φεύγει η σκόνη κι ο καιρός

Ο Γιόρα ζει μόνος από τότε που έχασε τη γυναίκα του, και τα παιδιά του τράβηξαν γι’ αλλού να βρουν την τύχη τους. Όμως αφορμή ζητά για να ξεφύγει από τη μοναξιά. Ξεκινάει, λοιπόν, ένα μακρύ ταξίδι με το τρένο, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στα όνειρα. Μα τι ταξίδι είναι αυτό! Ένα ταξίδι απίστευτο, από κείνα που διαρκούνε μια στιγμή ή χίλια χρόνια. Δε λέει να τελειώσει, και πόσοι κάθονται αντίκρυ του και του μιλάνε. Πόσες ανθρώπινες ζωές, πόσες ελπίδες μέσα στις ιστορίες τους. Κι αυτός έχει για όλους μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο! Ο Μόζα, που το ‘σκασε απ’ το σπίτι του, ο Νταράνι, που άφησε πίσω την αγάπη του για χάρη μιας καλύτερης ζωής και ονειρεύτηκε το κλάμα της, ο Βερντίς, που παντρεύτηκε τη Φιρουντή κι ας ήταν αιχμάλωτος των χωριανών της, ο Νέρο, που ξενοκοιτάζει κι ας αγαπά την Ντέριανη, όλοι ακούνε τη φωνή του Γιόρα. Ποιος είναι, αλήθεια, ο Γιόρα; Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους; Είναι η φωνή της συνείδησης, η αρχή του ταξιδιού, το ίδιο το ταξίδι; Ας διαλέξουμε ο καθένας, όπως πάντοτε, την εκδοχή που μας ταιριάζει.