Ξαναγυρίζοντας στον Όμηρο

Στον τόμο αυτό έχουν συγκεντρωθεί όσες ομηρικές μελέτες έγραψα ύστερα από την έκδοση των Ομηρικών Ερευνών στα 1944. Το νέο βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες βδομάδες και στα αγγλικά στη σειρά των εκδόσεων της Vetenskapssocietet του Lund της Σουηδίας με λίγες διαφορές στην επιλογή των κεφαλαίων. Δεν ήθελα όμως να στερήσω από τους Έλληνες επιστήμονες τη δυνατότητα να το μελετήσουν στη γλώσσα μας. Ο ισχυρισμός ότι κατόρθωσα να εξαντλήσω την απέραντη ομηρική βιβλιογραφία θα ήταν τόλμημα μεγάλο. Οπωσδήποτε, ζήτησα να τη μελετήσω όσο μου έγινε δυνατό, χωρίς να μπορώ να βεβαιώσω ότι δεν μου ξέφυγαν νεότερες σημαντικές εργασίες. Το χειρόγραφο πήρε την τελική του μορφή το Δεκέμβρη του 1969, γι` αυτό ότι δημοσιεύτηκε αργότερα δεν χρησιμοποιήθηκε παρά μόνο συμπτωματικά. (. . .) Το τι παθαίνει κανείς, όταν μια φορά παρασυρθεί από τη γοητεία του Ομήρου, περιγράφεται με ανεπανάληπτο τρόπο στα Ομηρικά Προβλήματα του Ψευδο-Ηρακλείτου (1) :`(Όμηρος) αυξανομένω εκάστω συμπαρέστηκε, και κατ` ολίγον απανδρουμένω, συνηβά, τελείοις δ` ενακμάζει, και κόρος ουδέ εις άχρι γήρως, αλλά παυσάμενοι διψώμεν αυτού πάλιν ενάρχεσθαι και σχεδόν εν πέρας Ομήρω παρ` ανθρώποις, δ και του βίου` [Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]

Ιωάννης Θ. Κακριδής (Συγγραφέας) (Υπεύθυνος Σειράς)

O κλασικός φιλόλογος και ομηριστής Iωάννης Θ. Kακριδής γεννήθηκε στην Aθήνα το 1901, γιος του λατινιστή Θεοφάνη Α. Κακριδή. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Bερολίνου, Bιέννης και Λειψίας. Tο 1925 αναγορεύθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Tην περίοδο 1924-1931 εργάσθηκε ως συντάκτης του “Iστορικού Λεξικού” της Aκαδημίας Aθηνών. Tο 1930 εκλέχθηκε υφηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1939 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε έως το 1945. Επίσης, δίδαξε στη Στοκχόλμη, στην Ουψάλα, στο Λουντ της Σουηδίας και στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας. Οι τολμηρές για την εποχή του ιδέες -θερμός υποστηρικτής της γλωσσικής μεταρρύθμισης, της δημοτικής και του μονοτονικού- προκάλεσαν τη “Δίκη των Τόνων” εναντίον του, την οποία υποκίνησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταξύ 1941-42, και οδήγησε στην αναγκαστική παραίτησή του από την έδρα του. Μεταξύ 1964-1967 διετέλεσε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου, πρωτοστατώντας στην εκπαίδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1968 παραιτήθηκε από το ΑΠΘ εξαιτίας της δικτατορίας. Μετά τη μεταπολίτευση συνεργάστηκε με το ΚΕΜΕ. Πέθανε στην Aθήνα το 1992, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο.