Ξενάγηση

ΑΣΤΟΧΙΑ Καμιά φορά σκέφτομαι η μεγαλύτερη αμαρτία μου ήταν που δε φρόντισα να ονειρευτώ λίγο νερό για το μικρό αγόρι που ερχόταν όλο δακρυσμένο στον ύπνο μου. “Πώς αλλιώς να ξεδιψάσω;” με ρώταγε, τόσο αδύναμο όσο η φράση εκείνη που πάντα με στοργή λέγεται διαψεύδοντας τις γενιές: “Μην κλαις, θα περάσει”.