Ξεφυλλίζοντας την Καθημερινή

Η μι­κρα­σι­α­τι­κή κα­τα­στρο­φή έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί, ίσως όχι άδι­κα, ως η με­γα­λύ­τε­ρη εθνι­κή ήτ­τα για τον ελ­λη­νι­σμό. Η Κα­θη­με­ρι­νή ανέ­λα­βε να εκ­φρά­σει τη δι­κή της «αλή­θεια», να υπο­δεί­ξει την εν­δε­δειγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή, κυ­ρί­ως, να κα­ταγ­γεί­λει στο πλαί­σιο μι­ας αδυ­σώ­πη­της πο­λε­μι­κής τις πρά­ξεις και τις πα­ρα­λεί­ψεις του αντι­πά­λου. Η οξύ­τη­τα των κρί­σε­ών της ήταν απο­λύ­τως συ­νυ­φα­σμέ­νη με την οξύ­τη­τα των πο­λι­τι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων της επο­χής. Θύ­της και θύ­μα ενός αε­νά­ως ανα­πα­ρα­γό­με­νου και αυτο­τρο­φο­δο­τού­με­νου φα­να­τι­σμού, βρέ­θη­κε με την αρ­θρο­γρα­φία της στο επί­κε­ντρο της εμ­φύ­λι­ας δι­α­μά­χης. Και από το πρώ­το έτος της κυ­κλο­φο­ρί­ας της η πο­λι­τι­κή της ορ­μή ήταν δε­δο­μέ­νη και ανα­γκαία, εφ’ όσον ήθε­λε να υπο­λο­γί­ζε­ται στα σο­βα­ρά από φί­λους και αντι­πά­λους. Ο ρό­λος της στη δι­α­μόρ­φω­ση της πο­λι­τι­κής γραμ­μής της πα­ρά­τα­ξης που υπο­στή­ρι­ζε δε­δο­μέ­νος και κα­τα­λυ­τι­κός. Συ­χνά ο πα­ρα­τα­ξι­α­κός προ­σα­να­το­λι­σμός και η προ­σή­λω­ση σε πο­λι­τι­κά πρό­σω­πα δεν της επέ­τρε­ψαν να αντι­κρί­σει και να ερ­μη­νεύ­σει τα γε­γο­νό­τα με ψυ­χραι­μία. Αλ­λά αυτό το τε­λευ­ταίο έλει­πε από το σύ­νο­λο του Τύ­που, κα­θώς οι δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κές γρα­φί­δες είχαν σφυ­ρη­λα­τη­θεί στο αμό­νι της κομ­μα­τι­κής αφο­σί­ω­σης. Αλ­λά και έτσι –ή ίσως για αυτόν το λό­γο– συ­νι­στά μια από τις κα­λύ­τε­ρες ιστο­ρι­κές πη­γές, που φω­τί­ζουν με τον τρό­πο τους τη μια πλευ­ρά των με­γά­λων ιστο­ρι­κών γε­γο­νό­των. Και έτσι αξί­ζει να την με­λε­τή­σου­με, φυ­σι­κά μα­κριά από τους εύκο­λους και υπε­ρα­πλου­στευ­τι­κούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς πε­ρί «προ­δο­τών», «πα­τρι­ω­τών» και άλ­λων τι­νών ηχη­ρών πα­ρο­μοί­ων.

Δημήτρης Α. Μαλέσης (Συγγραφέας)

Ο Δημήτρης Μαλέσης είναι πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου (Tμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας). Μετά τον πενταετή κύκλο των Μεταπτυχιακών Σπουδών ανακηρύχθηκε παμψηφεί με βαθμό ‘Άριστα’ σε διδάκτορα της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Τα ερευνητικά και συγγραφικά του ενδιαφέροντα αφορούν κυρίως στη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών του Νεοελληνικού Κράτους κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, όπως ο Στρατός και η Εκκλησία. Έχει συγγράψει επτά μονογραφίες και πάνω από είκοσι άρθρα, δημοσιευμένα σε επιστημονικά περιοδικά με κριτές, ενώ έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια με ανακοινώσεις. Έχει εργασθεί στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και έχει διδάξει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το 2008 έχει εκλεγεί ως διδάσκων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.