Οδυσσέας χωρίς κόλπα

Ήτανε στα χρόνια της δικτατορίας, δεκαπέντε χρόνια μετά τον “Μέλανα Δρυμό”! Ο Χόρας με γυναίκα και δυο μικρά παιδιά, διάβαζε τότε ελληνικές εφημερίδες με τρόμο. “Μακεδονία”, “Ακρόπολη”. Τις εύρισκε σχεδόν κάθε μέρα στον Μπάνοφ του Τσέλλε της κάτω Σαξονίας. “Στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη επί τη επετείω της 28ης Οκτωβρίου”. Πομπώδης και λεπτομερής περιγραφή! “Η ηγεσία του Γ σώματος στρατού, παρελαύνουσα, επί στρατιωτικών οχημάτων, απεθεώθη υπό του πλήθους”. Στην αναφορά των ονομάτων, αμέσως μετά του Σωματάρχη, “Στρατηγός Ρόσκος Γεράσιμος”!… Η τραγωδία της κωμωδίας, ή, η κωμωδία της τραγωδίας… Τον φαντάζεται ο Χόρας να στέκεται όρθιος μέσα σ’ ένα όχημα και να κουνά το χέρι του στα ζητωκραυγάζοντα πλήθη. Διπλές και τρίδιπλες σειρές αστράφτουνε στον ήλιο, τα γυαλιστερά παράσημα του Στρατηγού Ρόσκου. Της Λάγιας! που ‘λεγε ο Χαδόλιας και στο νου του Χόρα εκεί στην πόλη του Τσέλλε της βορείου Γερμανίας, δυόμισι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τη Θεσσαλονίκη, στριφογυρίζει το αναπάντητο και άλυτο μέχρι των ημερών μας, φιλολογικοφιλοσοφικό θεώρημα “Σε τι μπορεί να χρησιμεύει ένα σακί άσπρα ξερά σκατά σκύλων;”.