Οδός Neverisland

Δεν ξέρω που θα με οδηγούσε αυτό το παραλήρημα των διαρκών ανατροπών, πάντως η μέρα κόντευε να τελειώσει, ο ήλιος είχε από ώρα πέσει κάτω από τη στάθμη της θάλασσας κι εμείς παραμέναμε καρφωμένοι στις αρχικές μας θέσεις […] Για μια στιγμή τα μάτια μου έπαιξαν με το φως, η εικόνα θόλωσε σαν να άδειαζε κάποιος την ανάσα του προς το κέντρο και μετά, σαν να άνοιξαν απότομα κι άλλοι ανεξήγητοι αισθητηριακοί πόροι, άφησα ένα κύμα μελαγχολίας να με κατακλύσει. Πέντε αφηγήσεις, πάνω σε μοτίβα κατ’ αρχήν διαφορετικά μεταξύ τους: από το ναό της συλλογικής νοημοσύνης, το Πανεπιστήμιο, μέχρι το νησί-σύμβολο της τέλειας ανωνυμίας. Ενδιαμέσως, μικρές αποδράσεις στους φανταστικούς τόπους του συγγενικού αίματος, της φιλίας και του έρωτα, της παιδικής ηλικίας και του ενστίκτου της ζωής. Τι μεσολάβησε, αλήθεια, σε τούτη τη διαδρομή; Ποια λάθη και ποιες παρανοήσεις; Ποιες βεβαιότητες χαθήκανε οριστικά; Ποιους τρόπους ομιλίας άφησε πίσω της η (αυτο)καταστροφική μανία του ανθρώπινου πνεύματος; Υπήρξε ποτέ ένα μοτίβο σταθερό πίσω από τις λέξεις, κάποια φωνή, κάποια αρχή; Ή μήπως απλώς τη φανταστήκαμε και τώρα είναι ανάγκη να προχωρήσουμε πιο πέρα, χωρίς αυτήν;