Οικογενειακές ιστορίες

Η αφήγηση πέθανε… Ζήτω η αφήγηση! Τόσο το καλύτερο, βέβαια, και για την αφήγηση και για το κείμενο του Τάσου Γουδέλη. Δεν εννοώ τη “μια και μόνη ιστορία” αλλά γενικά το χρόνο μέσα στο λόγο ή στο κείμενο, αυτόν που κάνει την/τις ιστορία/ες. Περίπου βάναυσα εννοώ το “στόρι”. Για πρώτη φορά στην πρόζα του Τ.Γ. υπάρχει σαφώς κάτι τέτοιο, όσο και αν είναι ποιητικά δεσμευμένο, υπονομευμένο, όχι πάντως διαλυμένο, υποθετικό και αβέβαιο, φασματικό, λανθάνον όπως στα διηγήματά του. Αυτούσιο· μπορεί κανείς να το συμπυκνώσει σε περίληψη. Και να ξεχωρίσει δευτερεύοντα, εξαρτημένα υπο-στόρι. Υπάρχουν ακόμα και χαρακτήρες, τουλάχιστον τέσσερα πέντε. Δεν υπάρχουν, όμως: ευθύς λόγος, εισαγωγικά, διάλογος. Ο πλάγιος λόγος, το πιο μόνιμο και έντονο στοιχείο της γραφής του Τ.Γ., εδώ συνδέει και ενοποιεί τις δύο τάσεις. Εισάγεται, μάλιστα, και ένας αφηγηματικός (αναπαραστατικός) ενεστώς (π.χ. “Ο Χριστόφορος όταν μαθαίνει το δεσμό τους…”) που ενισχύει την άποψη “στόρι”. Αν στην ουσία κάθε αφήγηση είναι πλάγιος λόγος, εδώ ο πλάγιος λόγος είναι και τύποις αφηγηματικός, χωρίς να καταδέχεται την αναπαράσταση. […] Δημήτρης Ραυτόπουλος