Οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα και οι εχθροί τους

Το βι­βλίο αυτό ξε­κι­νάει ιστο­ρι­κά από τον Δι­α­φω­τι­σμό, την Αμε­ρι­κα­νι­κή Επα­νά­στα­ση και τη Γαλ­λι­κή Επα­νά­στα­ση που συ­νέ­λα­βαν την ιδέα των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των, και με­τά ανα­φέ­ρε­ται λε­πτο­με­ρώς στα κύ­ρια εμπό­δια που είχε να αντι­με­τω­πί­σει η νέα αυτή σύλ­λη­ψη: δου­λεία-δου­λε­μπό­ριο, δι­ά­κρι­ση «πο­λι­τι­σμέ­νων-βάρ­βα­ρων χω­ρών», και την κύ­ρια Νέ­με­ση των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των που ήταν οι ρα­τσι­στι­κές φυ­λε­τι­κές θε­ω­ρί­ες που κυ­ρι­άρ­χη­σαν κα­τά τον δέ­κα­το ένα­το αιώ­να και μέ­χρι τη δε­κα­ε­τία του 1920. Η απαρ­χή της δι­ε­θνούς προ­στα­σί­ας των δι­ε­θνών αν­θρώ­πι­νων δι­και­ω­μά­των δεν έγι­νε, όπως ανα­με­νό­ταν, στον Με­σο­πό­λε­μο (με εξαί­ρε­ση κυ­ρί­ως τα μει­ο­νο­τι­κά δι­και­ώ­μα­τα), με τον ρα­τσι­σμό (γνω­στό και ως «επι­στη­μο­νι­κό ρα­τσι­σμό») να ζει και να βα­σι­λεύει. Η απαρ­χή έγι­νε από το 1945 και με­τά, στον από­η­χο των φρι­κα­λέ­ων βαρ­βα­ρο­τή­των του να­ζι­σμού (Ολο­καύ­τω­μα, κ.ά.), με εδά­φια του Χάρ­τη των Ηνω­μέ­νων Εθνών, με την Οικου­με­νι­κή Δι­α­κή­ρυ­ξη των Αν­θρω­πί­νων Δι­και­ω­μά­των (1948) και με την επι­στη­μο­νι­κή απόρ­ρι­ψη των φυ­λε­τι­κών θε­ω­ρι­ών στο πλαί­σιο της UNESCO (1950-51). Εξε­τά­ζε­ται επί­σης λε­πτο­με­ρώς το ση­με­ρι­νό κα­θε­στώς των οικου­με­νι­κών αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των και η δι­ε­θνής προ­στα­σία τους η αυτο­δι­ά­θε­ση των λα­ών (το κύ­ριο συλ­λο­γι­κό αν­θρώ­πι­νο δι­καί­ω­μα) και το πρό­βλη­μα της από­σχι­σης το δι­α­φι­λο­νι­κού­με­νο ζή­τη­μα της γνω­στής ως «αν­θρω­πι­στι­κής επέμ­βα­σης» για την προ­στα­σία –και διά της βί­ας– του πλέ­ον στοι­χει­ώ­δους αν­θρώ­πι­νου δι­και­ώ­μα­τος, του δι­και­ώ­μα­τος στη ζωή η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των και τα επι­χει­ρή­μα­τα υπέρ και κα­τά αυτού του είδους δι­πλω­μα­τί­ας και η ση­με­ρι­νή με­γά­λη συ­ζή­τη­ση με­τα­ξύ κο­σμο­πο­λι­τι­σμού και πο­λι­τι­στι­κού σχε­τι­κι­σμού σε σχέ­ση με τα αν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­μα­τα, με ειδι­κή ανα­φο­ρά στον αντί­λο­γο των γνω­στών ως «Ασι­α­τι­κών αξι­ών» και στην προ­βλη­μα­τι­κή σχέ­ση του Ισ­λάμ με τα αν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­μα­τα, κα­τα­λή­γο­ντας με τις δι­ά­φο­ρες από­ψεις που υπάρ­χουν για οικου­με­νι­κά αν­θρώ­πι­να δι­και­ώ­μα­τα που θα λαμ­βά­νουν υπό­ψη τους και τις υφι­στά­με­νες πο­λι­τι­σμι­κές δι­α­φο­ρές.

Αλέξης Ηρακλείδης (Συγγραφέας)

O Αλέξης Ηρακλείδης είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και ανάλυσης-επίλυσης συγκρούσεων στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει διατελέσει εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ σε θέματα μειονοτήτων και ανθρωπιστικών θεμάτων (1983-1997).
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια (1952) και η μακρινή του καταγωγή είναι από την Κύπρο, από τη Μόρφου και από την Πάφο (το γένος Φικάρδου). Έχει σπουδάσει στην Πάντειο Σχολή και στα πανεπιστήμια Λονδίνου (Unicersity College) και Kent. Οι κύριες επιστημονικές του μελέτες αφορούν τις αποσχιστικές συγκρούσεις, την αυτοδιάθεση των λαών, την επέμβαση, την πολυμερή διπλωματία, την ελληνική εξωτερική πολιτική και την ανάλυση-επίλυση συγκρούσεων, όπως το Μεσανατολικό, το Κόσοβο, το Νοτιοσουδανικό, η ελληνοτουρκική διένεξη του Αιγαίου, το Κυπριακό κ.ά.