Οι λεύκες ασάλευτες

Η φιλόλογος Ασπασία Μαυράκη, κεντρική ηρωίδα στο βιβλίο, είναι αόρατος μάρτυς ενός φόνου, αλλά και ερευνητής της διαλεύκανσης, ψάχνοντας σε παλιές εφημερίδες τριάντα χρόνια μετά το γεγονός. Ο μύθος και η έρευνα χτίζονται και αυτοδιαλύονται. Ο χώρος γίνεται ένα ακαθόριστο διάστημα, ο χρόνος τέταρτη διάσταση αυτού του διαστήματος. Οι δολοφόνοι είναι πολλοί και κανένας, το θύμα είναι ένα και περισσότερα. Τελικά, ο θάνατος είναι παντού σαν έννοια και πουθενά σαν συγκεκριμένο γεγονός. Το ίδιο συμβαίνει με τον έρωτα, τις κοινωνικές καταστάσεις, τις οικογενειακές σχέσεις. Η Ασπασία μας παρασύρει σε έναν λαβύρινθο όπου χάνεται και η ίδια για να ξαναβρεί τον εαυτό της. Τα σύμβολα γίνονται σκοτεινά και περίπλοκα. Παραμένει, όμως, ενδιάμεσα, η καθαρή ματιά της που φωτίζει εν μέρει τα μυστήρια μέσα από την πραγματική της ζωή. Για να απολαύσει κανείς το πλούσιο όσο και προκλητικό αυτό κείμενο, πρέπει να βυθιστεί με την ηρωίδα του στον κόσμο του μαγικού ρεαλισμού, να υπνωτιστεί από μια γλώσσα που σφυροκοπά χωρίς να αποκλείει ποιητικούς ρυθμούς και να παρασυρθεί στο υποσυνείδητο μιας στυγνής ευαισθησίας, που δουλεύει με νυστέρι αμείλικτης διεισδυτικότητας. (Κρίτων Χουρμουζιάδης περ. “Γράμματα και τέχνες”, Ιανουάριος-Μάρτιος 1988)