Οι μονόλογοι της Ερατώς

Η Ερατώ είναι ένα αλλοπαρμένο πλάσμα στην πέμπτη δεκαετία του βίου της· τρώγεται με τα ρούχα της, καθώς “σκάβει” το δρόμο της για να φτάσει – πώς και πού φτάνει κανείς στη ζωή του; Περιμένει να το δει, μιλώντας με τις φίλες και τους φίλους της· τους αγαπημένους της, κάποτε και μισητούς. Και μιλάει· μιλάει συνεχώς, με τον εαυτό της και με τους άλλους. Άλλοτε μονολογεί φλυαρώντας και άλλοτε φλυαρεί μονολογώντας. Μερικοί δεν βρίσκονται στο βεληνεκές του υβρεολογίου της. Ο Βύρωνας, ο δικός της Βασίλης, η Ελισάβετ αργότερα, ο Διονύσης. Παθαίνει και παθαίνεται. Είναι διαρκώς μέσα στην ανησυχία: “σκάβει”, βρίσκει και συλλογίζεται. Καταπιέζεται και πιέζει το μυαλό της· πολύ. Νομίζει, φορές, θα ανοίξει το κεφάλι της και θα πεταχτούν τα μυαλά της έξω να διαμαρτυρηθούν· “άσε μας, κυρά μου, στην ησυχία μας”. Οι ερωτικές πληγές της μοιάζουν αγιάτρευτες. Ή μήπως δεν είναι;