Οι μύθοι του Αισώπου

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ταυτιστεί έστω και μία φορά με τον τεμπέλη τζίτζικα ή το εργατικό μυρμήγκι; Πόσες φορές δεν ποθήσαμε κάτι ανέφικτο με την ίδια λαχτάρα και προσποιητή αδιαφορία με τις οποίες η αλεπού ήθελε να καταβροχθίσει τα σταφύλια; Οι Μύθοι του Αισώπου, με τη συντομία και την απλότητά τους, αιώνες τώρα έχουν την αναλλοίωτη ικανότητα να συγκινούν και να ψυχαγωγούν μικρούς και μεγάλους και να διδάσκουν, ειδικά τους μικρούς, την αλήθεια για την ανθρώπινη ψυχή, πάντα με χαμόγελο.

Αίσωπος (Συγγραφέας)

Αίσωπος (625-560 π.Χ). Γεννήθηκε στο Αμόριο της Φρυγίας, και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το Βασιλιά Κροίσο, γα να λάβει χρησμό του Δελφικού μαντείου, αλλά κατηγορήθηκε εκεί για ιεροσυλία και καταδικάσθηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίσθηκε δε από την κορυφή του Παρνασσού.
Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Τη βιογραφία του τη συνέγραψε τον 14ο μ.Χ. αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σε αυτή ένα σωρό ανέκδοτα γα τη ζωή και την εν γένει δράση του. Θεωρείται επίσης σαν ο κορυφαίος της λεγόμενης “διδακτικής μυθολογίας”. Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε “Συλλογή Αισώπειων μύθων” και πρωταγωνιστές σε αυτούς είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Είναι δε αυτοί μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός και αλληγορικός. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και τέρας ασχήμιας αλλά, παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρά το ότι, όσο ζούσε, ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.

 

Θεοδώρα Δ. Δαρβίρη (Διασκευαστής)