Οι παπαγάλοι δεν διαβάζουν βιβλία

[…] Θα ήθελα να περιγράψω αδρομερώς το πώς βλέπω, οραματίζομαι, σκέφτομαι τη λειτουργία των βιβλιοθηκών στα σχολεία μας. Ο όρος “σχολική” είναι περιοριστικός, αφού η βιβλιοθήκη αυτή θα είναι διάπλατα ανοιχτή στην τοπική κοινωνία. Θα είναι χώρος που θα πληροφορεί, θα ψυχαγωγεί, θα κοινωνικοποιεί, θα ενημερώνει όχι μόνο το μαθητή αλλά και τον κάτοικο της ευρύτερης περιοχής. Στο χώρο της θα υπάρχουν ασφαλώς οι νέες τεχνολογίες πληροφόρησης, ώστε ο ενδιαφερόμενος να μπορεί να έχει μαζί με τη δυνατότητα χρήσης του διαδικτύου και εύκολη πρόσβαση στα καταχωρισμένα βιβλία και επιπλέον σε όλη τη βιβλιοπαραγωγή. Η βιβλιοθήκη θα είναι όμως και ένας χώρος πολιτισμού, αφού θα προβάλλονται ταινίες, θα γίνονται διαλέξεις από συγγραφείς και παρουσιάσεις εργασιών από μαθητές ή ομάδες μαθητών, συζητήσεις και ούτω καθεξής. Σε συνεργασία με τα τοπικά βιβλιοπωλεία και με το δήμο ή την κοινότητα θα μπορούν να οργανώνονται από τα παιδιά και μεγαλύτερες εκδηλώσεις, ή ακόμη να παίρνουν πρωτοβουλίες και να σχολούνται μα θέματα που αφορούν την περιοχή τους. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι σε τέτοια σχολεία μεγαλώνουν αξιοπρεπείς πολίτες. Αλλά είναι καιρός πια να αποδείξει και η πολιτεία ότι με τέτοιους πολίτες θέλει να συνδιαλέγεται. […] Γιώργος Ε. Δαρδανός Άνδρος, Μάιος 2005 (από τον πρόλογο του βιβλίου)