Οι χωρισμένοι δε γιορτάζανε προχθές

Εκείνη: Φιλόλογος με μεταπτυχιακά, πνευματώδης, ευαίσθητη, παρορμητική και κουκλάρα. Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος – να τα λέμε κι αυτά. Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο; Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά. Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω: η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής. Όλα αυτά είναι απλώς ένα μικρό δείγμα μιας τρελής ιστορίας, στην οποία η Βίκυ και ο Αλέξανδρος μπλέκουν διαρκώς σε ασύλληπτες αλλά καθημερινές καταστάσεις, σ’ ένα μυθιστόρημα σπιντάτο, γεμάτο εξωφρενικό χιούμορ και ανατροπές.