Ο άνεμος ξέρει τ’ όνομά μου

Μια ιστορία για τη βία, την αγάπη, τον ξεριζωμό και την ελπίδα. ΒΙΕΝΝΗ 1938 Ο Ζάμουιλ Άντλερ είναι έξι χρονών όταν ο πατέρας του εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Κρυστάλλων και η οικογένειά του, όπως όλοι οι Εβραίοι, τα χάνει όλα. Η μητέρα του, απελπισμένη, του εξασφαλίζει μία θέση στο τρένο που θα τον μεταφέρει από τη ναζιστική Αυστρία στην Αγγλία. Μια νέα σελίδα ξεκινάει για τον Ζάμουιλ, με αχώριστους συντρόφους για το υπόλοιπο της μακράς ζωής του το πιστό του βιολί και το βάρος της μοναξιάς και της αβεβαιότητας. ΕΛ ΜΟΣΟΤΕ 1982 Η Λετίσια Κορδέρο, στα επτά της, μπαίνει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες διασχίζοντας τον Ρίο Γκράντε γαντζωμένη πάνω στον πατέρα της, έχοντας γλιτώσει από θαύμα τη γενοκτονία που ξεκλήρισε το χωριό της κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. ΑΡΙΖΟΝΑ 2019 Οκτώ δεκαετίες αργότερα, η επτάχρονη Ανίτα Ντίαζ ανεβαίνει με τη μητέρα της στην οροφή ενός τρένου προκειμένου να ξεφύγουν από μια θανάσιμη απειλή στο Ελ Σαλβαδόρ και βρίσκονται εξορισμένες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η άφιξή τους συμπίπτει με τη νέα, αμείλικτη πολιτική της κυβέρνησης που χωρίζει στα σύνορα μητέρα και κόρη. Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα για τις θυσίες που αναγκάζονται κάποιες φορές να κάνουν οι γονείς, για την εκπληκτική ικανότητα κάποιων παιδιών να επιβιώνουν μέσα από τη βία χωρίς να παύουν να ονειρεύονται.

Isabel Allende (Συγγραφέας)

“Παρ’ όλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα. Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει αναμνήσεις. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία”. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε -ανιψιά του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, που σκοτώθηκε στο πραξικόπημα του 1973 – γεννήθηκε το 1942, παντρεύτηκε δυο φορές και απέκτησε δυο παιδιά και δυο προγόνους. Δούλεψε ασταμάτητα από τα δεκαεπτά της χρόνια, πρώτα σαν δημιοσιογράφος και έπειτα σαν συγγραφέας. Η ίδια χαρακτηρίζει το έργο της “ρεαλιστική λογοτεχνία”, επηρεασμένη τόσο από την απίστευτη παιδική της ηλικία, όσο κι από τους μαγικούς ανθρώπους και τα γεγονότα που πυροδότησαν τη φαντασία της. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της και την οικογένειά τους στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή.

 

 

Δέσποινα Δρακάκη (Μεταφραστής)