Ο Αλέξης Δαμιανός σκηνοθετεί για την τηλεόραση τον Πατούχα του I. Κονδυλάκη

Το σίριαλ Ο Πατούχας (ΕΡΤ1, 1984) δεν εκφράζει ένα ευκαιριακό πάρεργο στη δημιουργική πορεία του Αλέξη Δαμιανού αλλά αποτελεί τον ελλείποντα κρίκο στην φιλμογραφία του και μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές μεταγραφές του αφηγηματικού λόγου σε εικόνα. Ο Πατούχας, «έργο μαθητείας» στα μυστήρια της ζωής, αποτελεί έκφραση ενός προσωπικού οράματος, καθώς ο Δαμιανός υπογράφει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ως σκηνοθέτης, ηθοποιός, παραγωγός και διασκευαστής του λογοτεχνικού έργου-πηγή. Στην παρούσα μελέτη ο παραγνωρισμένος Πατούχας, συσχετίζεται με άλλες (τηλεοπτικές, σκηνικές, κινηματογραφικές) προσεγγίσεις του έργου του Ιωάννη Κονδυλάκη και εντάσσεται στο σύνολο του καλλιτεχνικού corpus του Δαμιανού. Πρόκειται για ένα (ανεπίδοτο) μνημείο του τηλεοπτικού μας πολιτισμού που δεν γνώρισε την αποδοχή που άξιζε προκειμένου να ενταχθεί στον «τηλεοπτικό κανόνα» της μεταφοράς/διασκευής των λογοτεχνικών έργων.

Κωνσταντίνος Κυριακός (Συγγραφέας)

O Κωνσταντίνος Κυριακός γεννήθηκε στη Χίο. Είναι Καθηγητής της Ιστορίας του Θεάτρου και του Ελληνικού Κινηματογράφου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου διδάσκει στον προπτυχιακό και μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών. Οι σπουδές, το ερευνητικό, συγγραφικό και διδακτικό του έργο αφορούν τα πεδία της θεατρολογίας, του κινηματογράφου και της φιλολογίας. Εργάσθηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Φιλολογίας), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Βόλου και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αρθρογραφεί στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και είναι τακτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Στο συγγραφικό του έργο συναριθμούνται περισσότερα από εκατόν πενήντα μελετήματα και άρθρα δημοσιευμένα σε συλλογικούς τόμους και Πρακτικά Συνεδρίων, καθώς και δεκαέξι μονογραφίες με αντικείμενο τις διεπιστημονικές προσεγγίσεις του θεάτρου με τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, τον αρχαίο μύθο και τον κινηματογράφο, το ρωσικό/σοβιετικό θέατρο, τη σκηνική πρόσληψη του Αντόν Τσέχοφ, την ιστορία και θεωρία της υποκριτικής τέχνης και τις αναπαραστάσεις του κοινωνικού φύλου και της ετερότητας στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

(Πηγή: “Εκδόσεις Παπαζήση”, 2022)