Ο Αλλάχ δεν είναι υποχρεωμένος

[…] Όνομά μου Μπιραχίμα. Θα μπορούσα να ‘μαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα (δέκα ή δώδεκα χρονών, ανάλογα), αν είχα γεννηθεί οπουδήποτε αλλού πέρα απ’ αυτή τη διαολεμένη χώρα της Αφρικής. Ο πατέρας μου όμως πέθανε. Και η μητέρα μου πέθανε κι αυτή. Έτσι έφυγα κι εγώ για να πάω να βρω τη θεία μου τη Μαχάν, που ήταν πια η κηδεμόνας μου. Από οχυρωμένα στρατόπεδα σε πολιορκημένες πόλεις, από συμμορία σε συμμορία μεγαλολήσταρχων, σκότωσα κάμποσους ανθρώπους με το καλάσνικόφ μου. Δεν ξέρω αν το ‘κανα κέφι. Ξέρω μόνο ότι δεν ήμουν καθόλου καλά, γιατί πολλοί απ’ τους φίλους μου, τα άλλα παιδιά-στρατιώτες, πέθαναν. Ο Αλλάχ όμως δεν είναι υποχρεωμένος να ‘ναι δίκαιος με όλα όσα δημιούργησε εδώ κάτω. […] Μέσα από το βλέμμα του μικρού Μπιραχίμα, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στην καρδιά της Αφρικής, αποκαλύπτοντάς μας έναν κόσμο σκληρό και πληγωμένο απ’ τους φυλετικούς πολέμους. Δύσκολο για τον αναγνώστη του δυτικού κόσμου ν’ ακολουθήσει το ταξίδι του παιδιού-στρατιώτη· ακόμα δυσκολότερο όμως να το ξεχάσει!