Ο αρχέγονος φρουρός

Ο Στέφανος, έχοντας βιώσει εμπειρίες μιας μοναχικής ζωής, με μόνο στήριγμα την οικογένειά του, σε ώριμη πια ηλικία, καταφεύγει συχνά, απογοητευμένος, στη μεγαλύτερη αδελφή του Ευτέρπη, υποκατάστατο της πεθαμένης μητέρας τους και σημείο αναφοράς γι’ αυτόν. Ο ήρωας, πνεύμα ανήσυχο και στοχαστικό, βιώνει τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ζωής. Προετοιμάζεται για ένα μεγάλο ταξίδι στις χώρες που γέννησαν την ανατολική φιλοσοφία, καθώς πιστεύει ότι έτσι θα πετύχει την εσωτερική υπέρβαση. Όλα αλλάζουν όταν συναντάει τη Μαγδαληνή: μια κοπέλα που προσπαθεί να αποδράσει από το «χρυσό κλουβί» όπου την κρατούν φυλακισμένη. Και οι δύο έχουν γνωρίσει τις κοινωνικές συμβάσεις και την υποκριτική συνύπαρξη των ανθρώπων, γι’ αυτό προσέρχονται στη σχέση τους απροκατάληπτα και μοιράζονται τη σοφία που έχουν αποκτήσει. Καθώς ξεδιπλώνεται η υπόθεση, ο συγγραφέας-ψυχαναλυτής φωτίζει με τέχνη τα υποσυνείδητα σκοτάδια των ηρώων του – και τα δικά μας – και με την ανάλυσή του φέρνει μπροστά στα μάτια μας το «μηχανουργείο του ερέβους», όπου γίνονται οι μεγάλες στρεβλώσεις που μας κάνουν να συναισθανόμαστε τη θλιβερή εποποιία της καθημερινότητας. Μία αλληγορική ιστορία για τον κρυφό, αδέκαστο μάρτυρα που λειτουργεί πίσω και πέρα από το Εγώ μας, καυτηριάζει κάθε αυθαιρεσία μας, δολιότητα και ευτέλεια, φωτίζοντας τη «σκοτεινή ήπειρο» που βρίσκεται πίσω από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Παράλληλα, με συνεχείς ανατροπές αποκαλύπτονται οι επαναλαμβανόμενες αυταπάτες που μας οδηγούν από πλάνη σε πλάνη στις εσωτερικές μας ψυχοσυγκρούσεις και στις συγκρούσεις με τον γύρω κόσμο. Αποτυπώνεται η προσπάθεια για αυτογνωσία – μέσα από αυτοαναιρέσεις της προσωπικότητάς μας -, η πορεία προς την πνευματική απελευθέρωση και η ένωση των αντιθέτων, που κομίζει η βουδιστική θεωρία της φώτισης (ΣΑΤΟΡΙ), για να επιτευχθεί η ένταξη της ατομικότητάς μας σε μια πνευματική παγκοσμιοποίηση. Μόνο μετά το τέλος της αφήγησης συναρθρώνονται όλα τα παραπάνω στη συνείδηση και στις προσλαμβάνουσες του αναγνώστη. Το έργο διαπνέεται από μια ποιητική διάθεση, γιατί ο Πρατικάκης είναι, κατ’ εξοχήν, ποιητής.