Ο πιο μακρινός πλανήτης που ξέρω

Σ’ ένα πάρτι όπου δε γνωρίζει κανέναν, το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου χορεύει πιο πολύ απ’ όλους γιατί δε θέλει να βάλει τα κλάματα. Στην κουζίνα του εστιατορίου Ποτέ, η Εύα χάνεται σε καπνούς υγρού αζώτου, γιατί νομίζει πως η αγάπη μπορεί να μοιάζει με εσάνς μανταρινιού. Σχεδόν ταυτόχρονα, ένας ήσυχος άνθρωπος ξεκινάει μόνος του μες στη βροχή για την προβολή μιας ταινίας, χωρίς να ξέρει ότι εκείνο το νυσταγμένο απόγευμα Τρίτης πρόκειται να συναντήσει τη μοίρα του. Ένα μυθιστόρημα για τη μαγειρική, για την αγάπη, για τις δύσκολες επιλογές και τις βαθιές επιθυμίες, για τα μυστηριώδη κορίτσια χωρίς όνομα, αλλά περισσότερο για την απελπισία τού να είναι κανείς λίγο πιο μεγάλος ή λίγο πιο μικρός απ’ ό,τι πρέπει, σ’ έναν κόσμο όπου ο χρόνος προχωράει ευθύγραμμα και όλοι μεγαλώνουν αναγκαστικά.