Ο πολύτεκνος

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται µε χαρακτήρα δυναµικό και φιλόδοξο, που χαράζουν µόνοι τους την πορεία τους στον κόσµο. Υπάρχουν όµως και άλλοι που δεν µπορούν να πάρουν εύκολα πρωτοβουλίες, δεν έχουν φιλοδοξίες και ζουν τη ζωή τους όπως έρχεται. Η δική µας ιστορία διηγείται τη ζωή και την πορεία δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, που η µοίρα θέλησε να διασταυρωθούν οι δρόµοι τους. Ο ένας γεννήθηκε έχοντας εκ φύσεως το χάρισµα να µην παρασύρεται. Κανέναν δεν άφηνε να διαµορφώσει τη ζωή του. Εν ολίγοις, έπιανε τη ζωή από τα µαλλιά, όπως πιάνει ο ταυροµάχος τον ταύρο από τα κέρατα, και την πήγαινε όπου εκείνος ήθελε. Ο άλλος δεν µπορούσε να βρει το δρόµο του από µόνος του και αφηνόταν σαν φύλλο του δάσους να τον πηγαίνει όπου φυσούσε ο αέρας. Αμέτρητα σαν οι ακτίνες του ήλιου είναι στο διάβα της ζωής τα ανθρώπινα σενάρια κι όπως οι ακτίνες του ήλιου αμέτρητες απλώνονται στο διάστημα, λίγες ακουμπάνε τη γη και ελάχιστες εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος, έτσι και τα αναρίθμητα μέσα στο χρόνο ανθρώπινα σενάρια λίγοι τα συλλαμβάνουν και ελάχιστα αποτυπώνονται στο χαρτί. Λίγες τέτοιες ακτίνες συνέλαβε και ο συγγραφέας και όπως πάντα σας τις μεταφέρει και σε αυτό το βιβλίο του. “Ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος είχε βάλει σκοπό στη ζωή του να κερδίσει πολλά χρήματα. Και θα το έκανε, ο κόσμος να χαλούσε. Και γι’ αυτό ήταν σίγουρος. Ήρθε από χωριό της Πελοποννήσου και έπιασε δουλειά ως βοηθός σερβιτόρου σε εστιατόριο στην Ομόνοια. Παρόλο που οι πάντες τότε διαφήμιζαν ότι την επαγγελματική επιτυχία, την καταξίωση και το χρήμα τα εγγυούνταν μόνο η επιστήμη και οι τέχνες, ο Γιάννης πρόσεξε κάτι που χρόνια μετά τον δικαίωσε: την τέχνη στη μαγειρική. Μέχρι τότε μέτραγε το πώς με φανταχτερό επάγγελμα κερδίζεις χρήματα για να τρως και όχι το πόση τέχνη έχει αυτό που τρως. Αυτό θεωρούνταν μια εύκολη διαδικασία. Ο Γιάννης όμως είδε ότι η καλή μαγειρική θα τον έκανε να κερδίσει πολλά χρήματα και σε όποιον από ενδιαφέρον τον συμβούλευε να μάθει μια τέχνη που θα του χρειαζόταν αργότερα απαντούσε: “Δεν είμαι εγώ γι’ αυτές τις δουλειές. Εγώ είμαι γεννημένος για τη δουλειά που δεν πεθαίνει ποτέ, κι αυτό είναι το φαγητό. Κάποια μέρα θ’ ανοίξω το καλύτερο εστιατόριο της Αθήνας”.”