Ο τυφλός δολοφόνος

“Το γράψιμο είναι όπως η ζωή. Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι ώσπου να σταματήσεις και να κοιτάξεις πίσω σου.” (Μάργκαρετ Άτγουντ) Δυο αδερφές που συμπληρώνουν η μια την άλλη, η βαθειά, πικρή νοσταλγία της οικογένειας, οι ματαιωμένες προσδοκίες, άλλη μια οικονομική κρίση – ο θάνατος. Η Άιρις αναζητά τα προδομένα πεπρωμένα ενός ολόκληρου αιώνα μέσα σε κώδικες που μάλλον είναι ανύπαρκτοι· ή φανταστικοί. Σαν λαϊκή φυλλάδα επιστημονικής φαντασίας, “Ο τυφλός δολοφόνος” είναι ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, είναι η κληρονομιά και ο τρομερός οιωνός για την αφηγήτρια, μια απελπισμένη φάρσα για μυστικά και ψέματα που σφράγιζαν ζωές, ελεγεία και κλαυσίγελος για μιαν ασπρόμαυρη εποχή. Έντεκα χρόνια μετά, το μυθιστόρημα που χάρισε στην Καναδή συγγραφέα το βραβείο Booker διατηρεί τη ζωντάνια της παράφορης προσπάθειάς του να κοιτάξει, να επικαλεστεί και να εξιστορήσει την τυφλότητα που σκοτώνει. Και, αν μπορέσει, έτσι οριακά και αδιάλλακτα να την αρνηθεί. “”Ο τυφλός δολοφόνος”, παρά τον παραπλανητικό τίτλο του, δεν είναι μια αστυνομική ιστορία. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο οικογενειακό μυθιστόρημα μνήμης και διαλογισμού πάνω στην Ιστορία, την αφήγηση και τη γυναικεία καταπίεση. Στο δέκατο μυθιστόρημά της η Μάργκαρετ Άτγουντ γι’ άλλη μια φορά επιδεικνύει τις λογοτεχνικές δυνατότητές της.” (www.serrelib.gr)