Ο χρόνος πάλι

Φιλοξενία είναι να καλείς κάποιον στην κουζίνα σου… Το “Ο χρόνος πάλι” είναι ένα παιχνίδι αυτοβιογραφίας: η συγγραφέας περιηγείται στη ζωή της· η μυθοπλασία συγχέεται με την πραγματικότητα, όσα συνέβησαν συγχέονται με όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, με όσα θα ήταν ωραίο να συμβούν· “αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ζωή, θα γινόμουν…” Το βιβλίο αυτό -τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου που έζησε “έναν αστερισμό από γεγονότα”- είναι άλλοτε κοινωνική ιστορία, άλλοτε λογοτεχνική κριτική, άλλοτε ταξιδιωτική πεζογραφία· η καταγραφή μιας προσωπικής φιλοσοφίας για την ύπαρξη και για το γράψιμο, για τη ζωή στη μεγαλούπολη, για την αποτυχία του έρωτα, για τον Σαίξπηρ, για το δίκιο του Κερένσκυ έναντι των μπολσεβίκων, για τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και για τις τηγανητές πατάτες. Στις σελίδες του Ο χρόνος πάλι -που μπορούν να διαβαστούν σε τυχαία σειρά- οι στιγμές ξεδιπλώνονται σαν χάρτης· τα λογοτεχνικά τοπία είναι τοπία της ψυχής. Στα περιθώρια σημειώνονται παρατηρήσεις και ερωτήματα για την ποίηση, την πολιτική, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια· για την αρρώστια και τον θάνατο· για το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την απελπισία στην πιο ακλόνητη ελπίδα. Ανάμεσα σε όσα έφερε το πέρασμα του χρόνου -του χρόνου που σε βλάπτει “μόνο αν είσαι τυρί…”- είναι μια υπέροχη παιδική ηλικία, μια νεότητα που παρατράβηξε, μια εξέγερση που δεν τελείωσε ποτέ. Το “Ο χρόνος πάλι” αποτελεί μια επινοημένη βιογραφία· προπάντων, είναι ένα έργο τιμής στα βιβλία, για το πώς η ανάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή σου. “Καμιά φορά, το πρώτο πρόσωπο, η φωνή του αφηγητή, η φαινομενικά άδολη κι αθώα, είναι παραπλανητική· κόλπο, ξεγέλασμα. Ο συγγραφέας παίζει το παιχνίδι της βιογραφίας χρησιμοποιώντας ένα σωρό απεικάσματα…”

Σώτη Τριανταφύλλου (Συγγραφέας)

Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε φαρμακευτική στην Αθήνα, ιστορία και πολιτισμούς στο Παρίσι, ιστορία της αμερικανικής πόλης στη Νέα Υόρκη καθώς και γαλλική φιλολογία στην Αθήνα. Έχει γράψει συλλογές διηγημάτων (“Μέρες που έμοιαζαν με μανταρίνι”, “Το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ”, “Άλφαμπετ Σίτυ”), βιβλία για τον κινηματογράφο (“Κινηματογραφημένες πόλεις”, “Ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου 1976-1992”, “Νέος αγγλικός κινηματογράφος”, “Σύγχρονος γαλλικός κινηματογράφος”, “Φρανσουά Τριφό”, “Τζων Κασσαβέτης”. “Μίκαελ Χάνεκε”, κ.ά.), μυθιστορήματα (“Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης”, 1996, “Αύριο, μια άλλη χώρα”, 1997, “Ο υπόγειος ουρανός”, 1998, “Το εργοστάσιο των μολυβιών”, 2000, “Φτωχή Μάργκο”, 2001, “Άλμπατρος”, 2003, “Κινέζικα κουτιά”, 2006, “Λίγο από το αίμα σου”, 2011, “Για την αγάπη της γεωμετρίας”, 2012, “Σπάνιες γαίες”, 2013, “Το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο”, 2017), που έγιναν τα περισσότερα μπεστ σέλερ, τις νουβέλες: “Γράμμα από την Αλάσκα”, “Θάνατος το ξημέρωμα”, “Η φυγή”, “Συγχώρεση”, “Πιτσιμπούργκο”, “Η ταφή της Οφηλίας”, “Μηχανικοί καταρράκτες”, τα αυτοβιογραφικά βιβλία: “Ο χρόνος πάλι”, “Αστραφτερά πεδία”, τα βιβλία για παιδιά: “Η Μαριόν στα ασημένια νησιά και τα κόκκινα δάση”, “Γράμμα από ένα δράκο”, “Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι”, “Οι αρχαίοι Έλληνες χώνουν τη μύτη τους παντού”, “Οι αρχαίοι Έλληνες χώνουν τη μύτη τους παντού (ξανά)” και για εφήβους και νέους: “Αφρικανικό ημερολόγιο”, “Μιλώντας με την Αλίκη για τη φιλοσοφία και το νόημα της ζωής”, “Μιλώντας για την Έκφραση Έκθεση”. Μαζί με τον Ηλία Ιωακείμογλου, έγραψαν από κοινού τα βιβλία: “Αριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος” και “Για τη σημαία και το έθνος”. Μόνη της, το βιβλίο “Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση”. Τα άρθρα της στην εφημερίδα “Athens Voice” συγκεντρώθηκαν στους τόμους: “Η φοβερή τροπή των πραγμάτων”, 2012, “Η ενδέκατη ώρα”, 2014, “Ασκήσεις αταραξίας”, 2015, “Οι δυσκολίες των πεδιάδων”, 2017.