Πέρασαν εβδομήντα χρόνια…

Σε ώρα κρίσης σκέφτεται κανείς διάφορα περίεργα· τέτοια που δεν τα σκέφτεται σε συνθήκες κανονικότητας. Δεινό πράγμα η κρίση, τα δεινά που έχει φέρει σκέφτεσαι· και ανακαλύπτεις τα “φαντάσματα της Ιστορίας” – και αν είσαι και μεγαλούτσικος στην ηλικία, ο νους σου πηγαίνει στα παλιά “φαντάσματα της Ιστορίας” που κι αυτά τα έζησες, όπως ζεις και τα τωρινά, αλλά σε άλλη ηλικία· εκείνα τα ξαναφέρνεις μπροστά σου. Επειδή μοιάζουν ή επειδή βρίσκεις παράλληλα; Ασφαλώς όχι! Ούτε το ένα ούτε το άλλο! Άλλο που αισθάνεσαι περίπου ανάλογα πράγματα: κάποιο φόβο· αν η χώρα χρεοκοπήσει, αυτός ο φόβος είναι αλλιώτικος από τον άλλον, της Κατοχής και των διώξεων. Έτσι, καθώς σήμερα είμαι ένας υπερώριμος, έτοιμος να πέσει από το δέντρο, ιστορικός και η ματιά μου στα πράγματα δεν μπορεί να είναι άλλη από του ιστορικού, και καθώς συχνά ο νους μου τρέχει στην καθημερινότητα του παιδικού μου βίου, σκέφτηκα, πάνε σχεδόν δυο χρόνια τώρα, να γράψω κάποια κομμάτια που θα δημοσιευτούν σε κάποια εφημερίδα και θα περιέχουν ό,τι είδα κι έμαθα με τη ματιά του σημερινού ιστορικού. Το πρότεινα στον Στρατή Μπουρνάζο, για τα Ενθέματα της Αυγής· περισσότερο για τα Ενθέματα παρά για την Αυγή. Του άρεσε η ιδέα και συμφωνήσαμε η δημοσίευση να γίνεται την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα. Αρχίσαμε στις 29 Νοεμβρίου 2015.