Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986)

Κάποιοι δηµόσιοι άνδρες έζησαν µε την αγωνία της υστεροφηµίας τους και επεδίωξαν να την προεξοφλήσουν εν ζωή, “παραγγέλλοντας” τη βιογραφία τους σε “αυτόκλητους” και πάντα “πρόθυµους” συγγραφείς. Ο Π.Κ. ήταν µακρυά απ’ όλα αυτά και η διαχείριση της υστεροφηµίας του γίνεται -και θα συνεχίσει να γίνεται -µε αξιοπρέπεια και χωρίς εκπτώσεις από το έργο του και µόνο, που δεν έχει ανάγκη από ερείσµατα και συνηγορίες. Την έµπνευση για τον υπότιτλο του βιβλίου την προσέφερε ο ίδιος ο Π.Κ., ο οποίος, επιλέγοντας το δοκίµιο “Heidelberg, Ο χρυσός κρίκος του πνευµατικού δεσµού µας”, το αφιερωμένο στον Κωνστ. Τσάτσο, γράφει ότι έκαµε µαζί του έναν “ήσυχο και τίµιο διάλογο”. Στο βιβλίο αυτό, ο διάλογος γίνεται µε το έργο του Αίµου Αυρήλιου (Π.Κ.), ένα έργο αντιρρητικό των αντιπνευµατικών κελευσµάτων, του κυρίαρχου τεχνοκρατικού ιδεώδους.