Παρθενικές

“Η ζωή της παρέας συνεχίστηκε όλη την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού, μέσα στην ίδια εκείνη ερωτική και ταυτόχρονα εντελώς παρθενική της οικειότητα, περιβεβλημένη το μυστικό της το όποιο ποτέ κανείς μας δεν πρόδωσε. Οι καλοκαιρινές διακοπές μας σκόρπισαν για πάντα. Η ωραία φίλη μας εξαφανίστηκε απ’ τον ουρανό της παιδικής μας ηλικίας, όπως εξαφανιζόταν πάνω στο ποδήλατό της στη γωνία των βουλεβάρτων η όμορφη σιλουέτα και τα μποτίνια της. Ούτε καν να την πολυσκεφτόμαστε δεν μας αρέσει. Από σεβασμό στην παιδική ηλικία και στα μυστήριά της. Γιατί, κατά βάθος, δεν ήμασταν κακοί· μας ταλάνιζε μονάχα αυτή η λυσσασμένη ανημποριά, αυτός ο σπασμός των παιδιών μπροστά στον έρωτα τον όποιον αγνοούν και που τα στοιχειώνει.[…]” “Η αδερφή του Ζουβ ήταν υπερβολικά όμορφη. Μας ήταν αδύνατον να το ανεχτούμε. Όταν πήγαινε για μπάνιο στο ποτάμι, άφηνε το ποδήλατό της κλειδωμένο με το λουκέτο του μπροστά στην είσοδο των λουτρών. Καθώς κυκλοφορούσε πάντα με τη φούστα της να ανεμίζει, και βεβαίως χωρίς μισοφόρι, καμιά φορά τις ζεστές μέρες η σέλα του ποδηλάτου της ήταν κάθυγρη. Όσο περνούσαν οι βδομάδες όλο και πιο εμφανείς ασπριδεροί κυκλικοί λεκέδες σχηματίζονταν πάνω στη σέλα. Στριφογυρίζαμε μαγεμένοι γύρω από κείνο το καυτό δερμάτινο λουλούδι -ένας άσσος κούπα αποτυπωμένος εκεί ψηλά και που ζηλεύαμε τα ταξίδια του. Συχνά κάποιος από μας, φτάνοντας τα όριά του, απομακρυνόταν από την παρέα και, χωρίς καυχησιολογίες και ψευτοντροπές, πήγαινε κι ακουμπούσε φευγαλέα το πρόσωπό του πάνω σ’ εκείνη τη σέλα, θεματοφύλακα ενός άγνωστου μυστηρίου”. Από το διήγημα “Τα χαμίνια”