Περί βλακείας

Η ουσία της βλακείας δεν άλλαξε από τον καιρό του Μούζιλ, αλλά αυξήθηκε δραματικά η διασπορά της. […] Το ανησυχητικό δεν είναι ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε βλακείες. Το ανησυχητικό είναι ότι μπορούμε και να τις επιβάλλουμε. Να ανεβάσουμε τους βλάκες στην εξουσία. […] Τα social media έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στον αλήστου μνήμης βλάκα του Μεσοπολέμου – μια ευκαιρία που, ενορατικοί συγγραφείς όπως ο Ρόμπερτ Μούζιλ, δεν είχαν δει ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Τα media ανέλαβαν να διαδώσουν το μήνυμα του βλάκα ως τα πέρατα της οικουμένης, ενίοτε μάλιστα και να το “ξεπλύνουν” από την αρχική του αφέλεια ή από την εγγενή του μοχθηρία, να το σερβίρουν ως “έγκυρη είδηση”. […] Να προαισθανόταν άραγε ο Μούζιλ το 1942 εκεί, αυτοεξόριστος στην Ελβετία, άρρωστος κι εξαθλιωμένος, τις απεριόριστες προοπτικές που θα σου άνοιγε κάποτε το χάρισμα του βλάκα; Από τον Πρόλογο του Πέτρου Τατσόπουλου