Πριν το τέλος

“Δεν παλεύω, δεν πολεμάω το καρκίνο – εκείνος με πολεμάει. “Μην το ξεχνάς, είσαι κι εσύ θνητός!” Η υπενθύμιση μου χτύπησε την πόρτα όταν βρισκόμουν στην καλύτερη στιγμή μου και τα πράγματα είχαν αρχίσει να σταθεροποιούνται. Δυο περιουσιακά στοιχεία είχα, την πένα μου και τη φωνή μου – κι ήταν ανάγκη να εμφανιστεί στον οισοφάγο. Αυτός ο ξένος δεν έχει περιθώρια να διεκδικήσει το οτιδήποτε· αν με σκοτώσει, πεθαίνει κι εκείνος· αλλά μου φαίνεται πολύ μονοδιάστατος, πολύ στοχοπροσηλωμένος. Μα δεν χωράνε ειρωνείες εδώ. Πρέπει να έχω τον νου μου μήπως γλιστρήσω στον αυτοοικτιρμό ή στον εγωκεντρισμό. Ανέκαθεν καυχιόμουν για τον ορθολογισμό και τον στωικό υλισμό μου. Δεν έχω σώμα, είμαι σώμα. Κι όμως συνειδητά και συστηματικά ενεργούσα λες και δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, ή λες και στην περίπτωσή μου θα γινόταν μια εξαίρεση. Γενναίος; Χα! Κράτα τον χαρακτηρισμό για καμιά μάχη από την οποία δεν μπορείς να το σκάσεις”.