Πόσα πραγματικά χρειαζόμαστε;

Τα τελευταία χρόνια όλοι θεωρούσαν την οικονομική ανάπτυξη ως αυταπόδεικτα θετική και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις επικεντρώνονταν στους βέλτιστους τρόπους επίτευξής της. Αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η κοινή πεποίθηση αρχίζει να χάνει έδαφος. Ο θυμός προς τους “άπληστους” τραπεζίτες και τα “αισχρά” μπόνους τους δίνει τη θέση του σε μια βαθύτερη δυσαρέσκεια προς το οικονομικό σύστημα που στόχο έχει τη συσσώρευση πλούτου. Οι τεράστιες διαφορές στα εισοδήματα και το ολοένα και μεγαλύτερο κενό ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς μας οδηγεί σιγά σιγά σε μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων. Οι Skidelsky, πατέρας και γιος, προσεγγίζουν την οικονομία περισσότερο ως ηθική δέσμευση παρά ως επιστήμη με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ιχνηλατούν την έννοια του “ευ ζην” από τον Αριστοτέλη μέχρι τις μέρες μας, καταδεικνύοντας το τεράστιο χάσμα μεταξύ της σύγχρονης ζωής και του αριστοτελικού αυτού ιδεώδους. Απορρίπτοντας την αντίληψη ότι υπάρχει ένα ενιαίο μέτρο της ανθρώπινης προόδου, είτε αυτό ονομάζεται ΑΕΠ είτε “ευτυχία”, αναλύουν τα επτά στοιχεία που θεωρούν ότι συνθέτουν το ευ ζην. Τέλος, προτείνουν ένα ριζοσπαστικό νέο μοντέλο αναδιανομής των εισοδημάτων που μπορεί να οδηγήσει στην εκπλήρωση των πραγματικών ανθρώπινων αναγκών.