Πώς πάνε τα πράγματα

“Δείχνει συγκεντρωμένη σ’ αυτό που κάνει: κόβει μικρά κομμάτια ψωμιού, τα πιέζει μαλακά στα δάχτυλά της, τοποθετεί τους σβώλους της σε ευθείες – μια ιεροτελεστία που διαρκεί όσην ώρα μιλάμε. Έχουμε χαθεί, λέει ξαφνικά και σηκώνω το βλέμμα να την κοιτάξω, ο ήλιος πίσω της με στραβώνει. Δεν έχω δύναμη να απαντήσω, χαράζω κι εγώ τελετουργικά τη χαρτοπετσέτα μου με την ανάποδη του μαχαιριού ώστε να μπορεί να διπλώσει στα δύο, στα τέσσερα κι ύστερα στα οχτώ. Είναι μια λύπη χωρίς ένταση αυτή που μας έχει καταλάβει, μια μικρή δυστυχία του μεσημεριού που απλώνεται στα άδεια πιάτα, στα ποτήρια, στο τραπεζομάντηλο. Βρισκόμαστε σε μια τυχαία ταβέρνα στην άκρη του λιμανιού, μ’ αυτό το άχαρο μωσαϊκό, πίνω λίγο ακόμα κρασί και κοιτάζω τα χείλη της που σχηματίζουν μια έκφραση πικρίας – μοιάζει να λένε “τι κρίμα”. Ακόμα κι έτσι, πικρά, μαζεμένα, στυφά, μου φαίνονται όμορφα τα χείλη της. Θυμάσαι όταν μετακομίζαμε από το σπίτι της Βάρνης; της λέω κάπως αργά, διατακτικά, είχαν μουσκέψει τα χαρτόκουτα από τη βροχή, διαλέξαμε τη χειρότερη μέρα, δεν μου φαινόταν καλός οιωνός· τα παιδιά της μεταφορικής μπαινόβγαιναν παντού, στον καθρέφτη του μπάνιου είχε μείνει η φωτογραφία μας στη βάρκα, αυτή που μας τράβηξε ο Άγγελος, την άφηνα επίτηδες εκεί, ήθελα κάποιος να την προσέξει, κάποιος να σκεφτεί πως υπήρξαμε μαζί, ευτυχισμένοι”. Πρόσωπα ευάλωτα και ασταθή, μετέωρα, γυναίκες και άντρες παρόμοια διαψευσμένοι, εγκλωβισμένοι στην πνιγηρή καθημερινότητα. Στο περίπλοκο, διαρκώς ηλεκτρισμένο πεδίο των σχέσεων, η αγάπη μεταμφιέζεται στο αντίθετό της. Απελπισία και ασφυξία, καθήλωση και έλλειψη αντίδρασης, αλλά και τρυφερότητα, κατανόηση, συγχώρεση της ανθρώπινης ανεπάρκειας. Ομόκεντρα διηγήματα, σε ορίζοντα καλοκαιρινό, για τον τρόπο των ανθρώπων, για την αμηχανία ή την αδυναμία τους να απαντήσουν πειστικά στην ερώτηση “πώς πάνε τα πράγματα”.