Ρηγάδες, ιππότες, ραγιάδες… κρασί

Ένα οδοιπορικό 800 χρόνων κυπριακής ιστορίας και παραδόσεων, που αναδεικνύει την πολιτιστική ιδιοπροσωπία της Κύπρου, το αξιομνημόνευτο παρελθόν της και τα χαρακτηριστικά εκείνα που την καθιστούν σημαντική ψηφίδα στο μωσαϊκό των λαών και των πολιτισμών της Ευρώπης. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό σύγγραμμα βασίζεται σε έγκυρες πηγές, σε αυθεντικές μαρτυρίες και στη βιβλιογραφία της εποχής. Ως εργαλεία έρευνας αξιοποιούνται η μελέτη της ιστορίας του περίφημου κρασιού της κουμανδαρίας (βιβλίο Α΄) και η ανίχνευση της διαχρονικής πορείας και της εθνοτικο-θρησκευτικής μετεξέλιξης μιας μεσαιωνικής λατινικής κοινότητας της Κύπρου (της Σιλίκους, από το λατινικό Cilicia), που είχε ιδρυθεί στις αρχές της Φραγκοκρατίας από πρόσφυγες πρώην σταυροφόρους της βόρειας Συρίας (βιβλίο Β΄). Στη Σιλίκου βρέθηκε πρόσφατα το έμβλημα του Τάγματος του Ξίφους που είχε ιδρύσει ο Πέτρος Α΄ το 1347 μ.Χ. Εκεί κατέφυγε το 1571 η Ισαβέλα Λουζινιάν και εκεί έζησαν η ίδια και οι απόγονοί της κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Μέσα από την ιστορία της Σιλίκους, που σταδιακά μετατράπηκε σε μεικτή ελληνοτουρκική κοινότητα, αναδεικνύονται η ιδιάζουσα φυσιογνωμία των κατοίκων της κυπριακής υπαίθρου, η απαράμιλλη αντοχή και η επικράτηση του γηγενούς ελληνικού στοιχείου και της ορθοδοξίας. Η μεγάλη οικονομική σημασία της κουμανδαρίας, η γεωγραφική της κατανομή, ο ρόλος των ιπποτικών ταγμάτων, των ρηγάδων και των μετέπειτα Οθωμανών αφεντάδων του νησιού εξετάζονται διαχρονικά, από το 1223, όταν η κουμανδαρία ανακηρύχτηκε στο Παρίσι σε “πάπα των γαλλικών κρασιών”, μέχρι την Ύστερη Τουρκοκρατία, όταν, παρά τη βαριά φορολογία, συνέχισε να εξάγεται στη Δύση σε μεγάλες ποσότητες.