Σαν λευκό κιτρινισμένο. Αμόν ασπρότε κιτρινειδίν

Δυο γυναίκες φέρνει ο έρωτας σε σύγκρουση. Θα έρθει η κάθαρση; Η Ναταλία, μια γυναίκα δεύτερης γενιάς, γόνος Ποντίων προσφύγων, έχει χριστεί και αποκρυσταλλώσει την πολιτισμική παράδοση του Πόντου. Κρατά τα ήθη και τα έθιμα, όσο της είναι δυνατό, και κυρίως τη γλώσσα γιατί πιστεύει ότι κυρίως με αυτήν εκφράζεται η ταυτότητά της. Αγωνίστρια, ψηλαφιστής των στοιχείων της ζωής, των παραγόντων της καλής ή κακής κοινωνικής δράσης, λεπτομερειακά εκμεταλλευτής των προσφερομένων της φύσης, παραγωγός, αντιστέκεται στην αλόγιστη κοινωνική μεταλλαγή. «Απλώνει τα πόδια της όσο το πάπλωμά της». Κύριο μέλημά της είναι η οικογένειά της, πρωτίστως οι γόνοι της, και την κρατά με όποιο κόστος. Είναι αμείλικτη παρορμητική, δηκτική (κορ’ αξινάρ’ = τυφλό, ακόνιστο τσεκούρι), σε ό,τι μπορεί να βλάψει την κανονικότητα της ίδιας και της οικογένειάς της, όχι όμως εκδικητική. Καρτερική στα λάθη, συμβουλεύει, συγκρούεται και αναμένει επανόρθωση. Δεν διστάζει να πει ήμαρτον για τα δικά της λάθη. Αποστερείται την χαρά της ζωής στην εναγώνια προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών της ζωής των παιδιών της. Κόντρα στην καταναλωτική αντίληψη, αυτή προτάσσει αντί του επιθυμητού το αναγκαίο. Κρατά τα ηνία και ελέγχει τα πάντα με αυστηρότητα και θαλπωρή. Θαλπωρή που κορυφώνεται με τα εγγόνια της και αυτή αντικατοπτρίζεται σε όσους σχετίζονται με αυτά και συγχωράει όποιο ανόμημά τους. Η Χαρίκλεια, κυνηγός των επιθυμιών. Επιπόλαια, επιδεικτική, καταναλωτική, χειριστική, καπάτσα. Με την καπατσοσύνη της επιδιώκει να έχει σχέσεις με ανθρώπους που είναι ή θεωρείται ότι είναι σε ανώτερη κοινωνική διαβάθμιση απ’ αυτήν. Καταφέρνει να βρει δουλειά και να ξεφύγει από την κοπιαστική εργασία της αγροτιάς. Τρέφει φρούδες ελπίδες. Ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή και την επιδιώκει μέσω των παιδιών της. Τα ωθεί σε ατραπούς φανταχτερούς και εισπράττει συμφορά. Ο έρωτας θα αποτρέψει την ολική καταστροφή;

Γιάννης Γ. Καϊλάρης (Συγγραφέας)