Σπύρος Παπαλουκάς

Ο Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957) φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δασκάλους τον Βικάτο, τον Ροϊλό, τον Ιακωβίδη και άλλους, καθώς και στο Παρίσι. Το έργο του, ευθύς εξαρχής, προσανατολισμένο στην ελληνική ύπαιθρο, ακολούθησε μια σειρά “περιόδους” προς την ωρίμανσή του που ταξινομούνται με βάση τα θέματά του: οι περίοδοι της Μικράς Ασίας, της Αίγινας, του Αγίου Όρους, της Μυτιλήνης, της Άμφισσας, των αρχιτεκτονικών ενδιαφερόντων (“Σπίτια στου Κυπριάδη”) κ.λπ. Σε όλες τις εν λόγω περιόδους είναι ευδιάκριτες οι επιρροές που άσκησαν επάνω του η βυζαντινή τέχνη, οι νεοϊμπρεσιονιστές, οι μεταϊμπρεσιονιστές και ο φωβισμός. Δουλεύει με μια σταθερή, λιτή παλέτα χρωμάτων, όπου είναι σαφέστατος ο διαχωρισμός των θερμών από τα ψυχρά χρώματα: τα πρώτα για τα φωτεινά μέρη του πίνακα, τα δεύτερα για τα σκιερά (αυτό στις πρώτες περιόδους· προς το τέλος, από το 1940 και μετά, ο κανόνας αυτός αντιστρέφεται). Το μαύρο χρώμα είναι αποκλεισμένο από την παλέτα του, εκτός κι αν του χρειάζεται σαν τοπικό χρώμα. Το φως, το ελληνικό φως όπως διαμορφώνει τις όψεις των πραγμάτων στην ύπαιθρο, το ξηρό φως των νησιών και το παλλόμενο διαυγές φως των βουνών, αυτό κυρίως τον απασχολεί στις συνθέσεις του, αυτό αποτελεί το διαρκές “σχολείο” του και συντελεί στην βαθμιαία ολοκλήρωση του προσωπικού του ύφους. Οι συνθέσεις του είναι αυστηρά αρχιτεκτονημένες σε μια ελεγχόμενη δομή, όπου το φόντο και τα επιμέρους στοιχεία αποκτούν την οργανική τους δύναμη και συνεργάζονται χάρη στην ορθολογικά μελετημένη αρμονία των χρωμάτων και του φωτός. Ένα από τα γνωστότερα έργα του, οι αγιογραφίες στον μητροπολιτικό ναό της Άμφισσας, αποτελεί εξαιρετική μαρτυρία του μόχθου αυτού του ζωγράφου που εδώ, σε μνημειώδη κλίμακα, καταφέρνει να συνδυάσει με πειστικό τρόπο τη μεταβυζαντινή ζωγραφική και τον μοντερνισμό σε ένα προσωπικό ελληνικό ιδίωμα. Ο Σπύρος Παπαλουκάς υπήρξε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της σύγχρονης νεοελληνικής τέχνης και ο παρών τόμος με τα εξαιρετικά κείμενα της Μαρίνας Λαμπράκη – Πλάκα αποτελεί την απόδειξη γι’ αυτό. Άρης Μαραγκόπουλος

Σπύρος Παπαλουκάς (Ζωγράφος)

Ο Σπύρος Παπαλουκάς (Δεσφίνα Φωκίδας 1892 – Αθήνα 1957) ήταν διακεκριμένος έλληνας ζωγράφος, πρόδρομος της λεγόμενης “γενιάς του ΄30”. Το 1906 πήγε στον Πειραιά για να εξασκήσει την τέχνη του σε ένα εργαστήριο αγιογραφίας και ζωγραφικής, και το 1909 έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου είχε για δασκάλους τον Γεώργιο Ροϊλό και τον Γεώργιο Ιακωβίδη. Από το 1916 έως το 1921, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην Academie Julien και σε άλλες σχολές καλών τεχνών. Το 1921 συμμετείχε ως πολεμικός ζωγράφος στη μικραστιατική εκστρατεία, ενώ το 1923-24 βρέθηκε στο Άγιο Όρος, όπου μελέτησε από κοντά τη βυζαντινή τέχνη. Το 1956 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Στο έργο του πέτυχε μία αρμονική σύμπηξη της βυζαντινής ζωγραφικής και των κινημάτων του μοντερνισμού, χωρίς να χάσει το προσωπικό του γνήσια αυθεντικό, ύφος.

 

Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα (Συγγραφέας)

Η Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα γεννήθηκε στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης. 1960-1964: Πτυχίο Αρχαιολογίας με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. 1964-1968: Μετεκπαίδευση στην Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. 1968-1973: Μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στη Σορβόννη. Κρατικό διδακτορικό δίπλωμα (Doctorat d΄Etat es Lettres) με άριστα από τη Σορβόννη (Παρίσι Ι). 1975: Εκλέγεται Τακτική Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Από το 1992 Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. 1985: Βραβείο Καζαντζάκη. 1989: Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης Δοκιμίου για το βιβλίο “Περί ζωγραφικής. Αλμπέρτι και Λεονάρντο”. Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και Τεχνών από την Ιταλική και Γαλλική Δημοκρατία και με το παράσημο του Αλφόνσου του Σοφού από την Ισπανική Κυβέρνηση. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία και άρθρα Ιστορίας της Τέχνης.

 

Ρούλα Φραγκούλη (Επιμέλεια)

 

Άρης Μαραγκόπουλος (Υπεύθυνος Σειράς)

Ο Άρης Μαραγκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε ιστορία, αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I (Σορβόννη), στο Παρίσι. Εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής και εκδότης. Έχει εκδώσει περισσότερα από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και κριτικής και ισάριθμες μεταφράσεις (από τα γαλλικά και τα αγγλικά). Γράφει κριτική βιβλίου και ιδεών στoν Tύπο και στα σχετικά με τη λογοτεχνία περιοδικά. Είναι ιδρυτικό στέλεχος των εκδόσεων “Τόπος”, όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Έχει ασχοληθεί επί μακρόν με το έργο του Τζέιμς Τζόις για το οποίο έχει εκδώσει τρεις μελέτες, η πιο γνωστή από αυτές, το “Ulyssess: Οδηγός ανάγνωσης”, έχει κάνει πολλαπλές εκδόσεις (1995, 2001, 2010). Τον Απρίλιο 2018 εκδόθηκε η κριτική / μεταφραστική ανάγνωση του συγγραφέα στο μεταθανάτιο έργο του Τζόις “Τζάκομο Τζόις”. Τα τελευταία του μυθιστορήματα συγκροτούν την πολιτική / ιστορική “Τριλογία της συντροφικής ζωής”: Η Μανία με την Άνοιξη (Τόπος 2009), “Το Χαστουκόδεντρο” (Τόπος 2012) και το “Πολ και Λόρα, ζωγραφική εκ του φυσικού” (Τόπος 2016). Εκτενέστερες πληροφορίες στην προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα: www.arisgrandmangr.com