Στον καιρό

Ο τρόπος, η συμπεριφορά και κάτι από την κρυφή φιλοδοξία της στήλης αποβλέπουν διακριτικά προς τα εκεί όπου, συγγραφείς και αναγνώστες, θα πρέπει ακόμη να απολαμβάνουν από κοινού το εφήμερο αλλά ευγενές είδος της επιφυλλίδας και του χρονογραφήματος. Τα θέματά της, όμως, έρχονται από παντού, από τη βιβλιοθήκη όσο και από την αγορά, κι ας ακουμπούν συχνά σε ό,τι ακόμη ονομάζουμε λογοτεχνία. Και πώς αλλιώς, αφού και η επιφυλλίδα μέρος της τέχνης του λόγου ήταν, είναι και οφείλει να είναι· μια ανέλπιστη παροχή δοκιμιακού λόγου, προσωπόληπτου πάντα και πεισματικά ανθρωποκεντρικού, όταν ξαφνικά, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, γλιστράμε αναπαυτικά από το “εμείς” και το “εσείς” της συλλογικής δημοσιότητας στο “εγώ”, “αυτόν τον απείθαρχο συνεταίρο της ανθρώπινης κοινοπραξίας” όπως έγραφε η Β. Γουλφ. Αντιπροσωπεύει -δηλαδή προϋποθέτει και φιλοξενεί- τον άνθρωπο που στέκει για μια στιγμή μετέωρος “εις τον καιρόν”, σκεφτικός μέσα στην τύρβη του καθ’ ημέραν βίου· απορεί, αργοπορεί, θαυμάζει. Και σαν από έφοδο, μιά σκέψη. Εκεί που για τ’ αλλού τραβούσαμε αναπάντεχα μάς κυριεύει. Η επιφυλλίδα είναι λοιπόν ο άτυπος πληρεξούσιος του αργού χρόνου στο πολυμελές εφετείο της κοινωνικής μας συνείδησης· μια μικρή ευρυχωρία στο συνωστισμό της έντυπης πληροφορίας, όταν η επιθυμία για διάρκεια ζητά να ασκήσει τα απαράγραπτα δικαιώματά της στον καιρό. (Από την επιφυλλίδα “Ο αργός χρόνος”, Αυγή, 17/11/1996). Ο παρών τόμος συγκεντρώνει 60 επιφυλλίδες που δημοσιεύτηκαν στην Καθημερινή και κυρίως στην Αυγή (στα “Ενθέματα”) από το 1996 ως το 1999.