Τέλος στην ύφεση τώρα!

Πάνω από τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξεκίνησε η Μεγάλη Ύφεση, το 2007. Περίπου 24.000.000 Αμερικανοί είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και, με τον τρέχοντα ρυθμό δημιουργίας θέσεων εργασίας, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στα φυσιολογικά επίπεδα απασχόλησης. Η κατάσταση είναι τραγική. Πρέπει να τη δεχτούμε; “Όχι!” είναι η απάντηση που δίνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Κrugman σε αυτό το κάλεσμα για δράση. Έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση, και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε· το μόνο που μας λείπει είναι η πολιτική βούληση. Ο Krugman μάς παρουσιάζει τη χρηματοπιστωτική κρίση που αποτέλεσε το έναυσμα για τη μεγαλύτερη πτωτική στροφή της οικονομίας μετά τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, καθώς και τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί ώς τώρα για την αντιμετώπισή της. Πόσο πρέπει να ανησυχούμε για τον πληθωρισμό; Για το έλλειμμα; Για την αποκανονικοποίηση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων; Σαν πυγμάχος που ελίσσεται στο ρινγκ, ο Krugman προσεγγίζει αυτά τα ζητήματα -κι ακόμα περισσότερα- με τη σειρά, επιτίθεται κατά μέτωπο και καταρρίπτει κάθε πιθανή αντίρρηση, μέχρι που στριμώχνει τους αντιπάλους του στη γωνία, έτοιμος να τους βγάλει νοκ άουτ. Η πορεία που οφείλουμε να ακολουθήσουμε είναι σαφής. Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη. Κάθε μέρα που περνάμε σε επίπεδο παραγωγής κάτω του φυσιολογικού διογκώνει τις αστρονομικές οικονομικές απώλειες από την ύφεση. Αυτό που χρειάζεται για μια ταχεία, ισχυρή ανάκαμψη είναι ακριβώς εκείνο που χρειαζόταν και στις προηγούμενες κρίσεις: άμεση αύξηση των κρατικών δαπανών, ώστε η οικονομία να ξαναπάρει μπροστά. Το οφείλουμε όχι μόνο στους ανέργους, για τους οποίους ο Krugman γράφει με τόση ευφράδεια, αλλά και σε όλους όσοι έχουν πληγεί από αυτή την τραγωδία: τέλος στην ύφεση τώρα!