Τέχνη και παγκοσμιοποίηση

Τι συμβαίνει στην τέχνη στις αρχές του 21ου αιώνα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη εικαστική σκηνή από τη γνωστή πλέον σε όλους μας παγκοσμιοποίηση. Στην παρούσα μελέτη, η ιστορικός τέχνης και συγγραφέας Άντζελα Δημητρακάκη επιχειρεί μια θεωρητική προσέγγιση στο αρχικό ερώτημα παρακολουθώντας την άνοδο και την πτώση του μεταμοντερνισμού και την πολύμορφη επάνοδο πρακτικών που επικεντρώνονται στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο. Με τον τίτλο “Μεταθέσεις”, το πρώτο μέρος του δοκιμίου εξετάζει την ιδεολογική υφή του μεταμοντερνισμού ως την πρώτη περίοδο της σύγχρονης τέχνης με απόγειο τη δεκαετία του ’80, τη μεταβατική δεκαετία του ’90 και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της επιμελητικής αφήγησης μέσα από την έκθεση-σταθμό “Documenta II” (2002) για τη στροφή της τέχνης στην παγκοσμιοποίηση. Με τον τίτλο “Τάσεις, Απόπειρες, Υπερβάσεις”, το δεύτερο μέρος του δοκιμίου εξετάζει τις κοινωνικές πρακτικές του φακού (φωτογραφία και κινούμενη εικόνα), την ανάδυση ενός νέου αντικαπιταλιστικού φεμινισμού μέσα από την άνθιση του βίντεο-δοκιμίου, την πρωτοφανή έμφαση της τέχνης στην εργασία και τα κοινωνικά υποκείμενα που αυτή διαμορφώνει. Το δεύτερο μέρος ολοκληρώνεται με την εξέταση των αισθητικών, ηθικών και πολιτικών διλημμάτων που γεννά η άνθιση ενός κοινωνικά χρήσιμου έργου τέχνης, καθώς και η επίμονη “περιφρούρηση” της τέχνης στον συμβατικό θεσμικό χώρο της έκθεσης. Απευθυνόμενη στο γενικό κοινό, καθώς και σε όσους διατηρούν στενότερους δεσμούς με τον εικαστικό χώρο, η παρούσα μελέτη καλύπτει ένα κενό στην ελληνική βιβλιογραφία της ιστορίας και θεωρίας της τέχνης. Επικεντρωμένη ως επί το πλείστον σε εξελίξεις στον διεθνή χώρο, η θεωρητική αυτή προσέγγιση στην τέχνη την εποχή της παγκοσμιοποίησης ενδιαφέρει ιδιαίτερα σπουδαστές, διδάσκοντες και ερευνητές.