Τίνα: Η ιστορία μιας ευθυγράμμισης

Η απόσταση, είχε ψελλίσει η Τίνα προς τα νεανικά κεφάλια από κάποια μέτρα μακριά, είναι απαραίτητη συνθήκη της επίθεσης εκ του ασφαλούς, κι είχαν ακολουθήσει κάποιοι αναστεναγμοί και κάτι πνιχτά γέλια, διότι το φοιτητικό σώμα ήταν πλήρως ακαλλιέργητο, και ανυπόμονο, και δεν άντεχε ασαφείς ρήσεις, ήθελε εφόδια για αμειβόμενη εργασία, δεξιότητες για την παραγωγή, τα γνωστά δηλαδή, που όμως έκαναν την Τίνα (παλιότερα, που είχε κέφια) να φαντασιώνεται πως έμπαινε στο αμφιθέατρο ντυμένη Ουλρίκε Μάινχοφ αλλά και Αντρέας Μπάαντερ, δύο σε ένα, κανένα σε ένα, nonbinary ένοπλος αγώνας, στον αγύριστο το εκκολαπτόμενο ανθρώπινο κεφάλαιο, στον αγύριστο, λέμε. Τώρα όμως, εδώ που στέκει, κολλάει δοκιμαστικά τη γλώσσα της στο ακουστικό. “Δεν μιλάς”, λέει ο Τηλέμαχος, και η Τίνα συνειδητοποιεί ότι η φωνή του δεν έχει αλλάξει απ’ όταν τον γνώρισε. Όμως πού τον γνώρισε; Θα γνωρίσετε την Τίνα σ’ ένα σουηδικό τρένο που σταματάει ξαφνικά στη μέση του πουθενά. Θα την ακολουθήσετε στην Αθήνα, στο σπίτι της, όπου γράφει ένα βιβλίο για τον κινηματογράφο των Βαλκανίων, ανασύροντας απ’ τα συρτάρια υπολείμματα της εφηβείας της. Θα μάθετε ότι ακυρώνει τις διαλέξεις στο πανεπιστήμιο για “μια κηδεία”. Θα ακούσετε τι λέει όταν κάνει έρωτα, αλλά και όταν αντιμετωπίζει μια διάρρηξη. Θα διαβάσετε τα ψέματα που γράφει στους γονείς της. Θα τη δείτε να αποφεύγει τα παιδιά της που έχουν έρθει απ’ τη Θεσσαλονίκη για να τη σώσουν. Αλλά μπορεί η Τίνα να σωθεί; Και από τι θα χρειαζόταν να σωθεί; Και μήπως δεν πρέπει να σωθεί παρά τη θέλησή της; “ΤΙΝΑ η ιστορία μιας ευθυγράμμισης” ή, αλλιώς, ένα μυθιστόρημα για τη γελοιοποίηση της αυτοκτονίας στις τεχνολογίες του θεάματος, για έναν τάφο όπου θάφτηκε ένα αγόρι ενώ ένα κορίτσι δεν θάφτηκε ποτέ, και για το τραύμα της κοινωνικής ύπαρξης ακόμη και σε μια φαινομενικά ήσυχη ζωή.