Ταξιδεύοντας ξυπόλητη

Κοιτούσε τον ουρανό. Μετρούσε τα αστέρια. Ζαλιζόταν και ξανακοιτούσε τη γη… Τι να σκέφτεται άραγε; Ποιο δαίμονα μεταμορφώνει σε Θεό; Ποια σκοτεινιά προσπαθεί να ηλιοκεντήσει; Αχ άνθρωπε! “Σε χρειάζομαι”, ψέλλισε το βλέμμα του στριφογύρισε σα σίφουνας στο χώρο… Ποιος του μιλούσε; Ποιον συμβουλευόταν; Τον αντιλαμβανόταν κανείς; Κάποια του μιλούσε κάποια του τραγουδούσε. Πέρασαν κάμποσες παθιασμένες νύχτες. Πέρασαν αρκετά ρομαντικά πρωινά. Πέρασαν τόσα μελαγχολικά δειλινά. Εγώ περπατούσα στην άμμο… απλώς περπατούσα.