Τα παιδιά της ερημιάς

Ασυνήθιστα περιστατικά, παράδοξες εξομολογήσεις ανθρώπων συντροφεύουν “Τα παιδιά της ερημιάς”, που παρακολουθούν τα δελφίνια να ταξιδεύουν στο Αιγαίο. Ο Άρης Βελουχιώτης αποκοιμήθηκε ποζάροντας στο ζωγράφο Βάλια Σεμερτζίδη και ο πρόεδρος Τίτο εκμυστηρεύτηκε στην Ιωάννα Τσάτσου ότι τον “διοικεί” ένας πρώην βασιλικός θαλαμηπόλος. Οι παλιοί κηπουροί της Κηφισιάς φύτεψαν στο αθηναϊκό προάστιο τα γκιουλμπρισίμ του σουλτάνου. Η Ζωή Καρέλλη ήθελε να φορέσει τα χρώματα του δειλινού όπως φορούν τα χρώματα της θάλασσας τα ψάρια κι ο Γιώργος Κονδύλης συλλογιζόταν τη σφαργή των Αρμενίων από τους Αζέρους, που είχε δει παιδί από το παράθυρο του σπιτιού του στο Μπακού. Τι ονειρευόταν ο Μήτια, ο θρυλικός περουκέρης του Σαλιάπιν, του Βεάκη, της Παπαδάκη στο σκοτεινό δωμάτιο της οδού Αχαρνών; Πώς γοήτευσε ο Κατσίμπαλης έναν απρόσκλητο επισκέπτη; Τι έλεγαν στον Βασίλη Γουλανδρή τα αρχαία αγάλματα όταν ήταν κλειδωμένα σε μιαν αίθουσα του σχολείου της Άνδρου; Οι ερωδιοί κουρνιάζουν στον καταπράσινο κήπο του τεκέ της Χαλασουλτάνας στη Λάρνακα, η γαρδένια ανθίζει στη Λευκωσία δίπλα στην Πράσινη Γραμμή κι οι στρατιώτες κουτσοπίνουν στην ταβέρνα “Οι Θερμοπύλες”. Τριάντα παραμύθια πραγματικότητας, δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα ή ξεχασμένα στο συρτάρι, “Τα παιδιά της ερημιάς”, με ήρωες υπαρκτά πρόσωπα, διαδραματίζονται σε γνώριμους χώρους ιχνηλατώντας το παράδοξο της καθημερινότητας.