Τα παλιοσίδερα της πίκρας

«Κάπου ἐκεἰ ἀνήκαμε κι ἐμεῖς πάντα, ἐκεῖ στὴ σαπίλα, στὴν ἀδιάκοπη νοσταλγία γιὰ ὅ,τι ἦρθε κάποτε καὶ δὲ θὰ ἔλθῃ ποτὲ ξανά. Νομίζουμε -ὦ, γελασμένοι καὶ ἀνόητοι ὡς εἴμαστε- πὼς ὅλα ὅσα πικρὰ ὀνειρευτήκαμε, ὅλα ὅσα μας ἔδωσαν οἱ ματιὲς καὶ οἱ πορεῖες μας μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἔρωτες καὶ τὶς μαγευτικὲς ἐκδρομὲς δίπλα στὰ ξερόχορτα τοῦ Βουνοῦ, στὴν ἄσφαλτο τῆς Λεωφόρου Αθηνῶν, στὴν κατάντια τῶν Δυτικῶν Προαστίων, θὰ ἔρθουν πάλι κάποτε ἀπὸ τὰ σκονισμένα, ξεφτισμένα χρονοντούλαπα τῆς ἱστορίας νὰ μᾶς συνοδεύσουν σὲ ὅ,τι ὑπάρχει παραπέρα, ἐκεῖ μπροστὰ στὸ θλιμμένο μας μέλλον. Μα σώζεις άραγε αὐτὸν ποὺ ἔκαψε ὁ καημός, σώζεις αὐτὸν ποὺ ζεῖ στὴν ἀπέραντη νοσταλγία του; Μᾶς ῥήμαξαν, βλέπεις, τὰ ἀπωθημένα. Μιὰ ζωὴ τὸν κατατρεγμὸ καὶ τὴν ἀξιοπρεπῆ μας κατάντια ἀναζητούσαμε, τὸ τέλος τοῦ ὅποιου ἀκμαίου, τὴ θρυλικὴ κατάρρευση τῆς μεγάλης μας αὐτοκρατορίας…» Ποιο τραγούδι γεννάται άραγε, αν για μελωδία πάρεις τη μελαγχολία μιας ανάμνησης, για στίχους μια γλώσσα εποχών λησμονημένων, και για φωνή τη γλυκοκατάντια των Δυτικών Προαστίων της αθάνατής μας Αθήνας; Την απάντηση, το ταξείδι στα Παλιοσίδερα των αλλοτινών αυτών διηγημάτων, γλυκά και απόσιγα στα χέρια σας θα παραδώσει.

Αλέξης Ραμί (Συγγραφέας)