Τα σονέτα

Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, αν Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν. Μάρανε εσύ τον Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει, Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθάνει. Κι αν αρέσε η Μούσα μου στου αιώνα μας τη λόξα, Δική μου ας είναι η κούραση, δική σου ας είν’ η δόξα. Και τότε μαύρο θα ορκιστώ πως είναι και το κάλλος, Μόνο το χρώμα σου όμορφο κι άσχημος κάθε άλλος. Όχι, η συνείδηση αν την πω “αγάπη” δεν με τύπτει: Αφού η αγάπη μου γι’ αυτήν εγείρεται και πίπτει Κι όμως φοβάμαι θα κλαπείς ακόμα κι από ‘δω Μέχρι κι η πίστη θα ‘κλεβε τέτοιο έπαθλο ακριβό. Μέχρι λοιπόν να σ’ αναστήσει η Δίκη αυτή κι εσένα, Ζεις μέσα εδώ και κατοικείς στων εραστών το βλέμμα. Κι αυτόν σα μιαν επιτομή η Φύση έχει φυλάξει, Στην ψεύτρα Τέχνη, του άλλοτε το κάλλος να διδάξει. Φυλάξου απ’ τα προνόμιά σου αγάπη: αδέξιο χέρι Κάνει να χάσει την αιχμή το πιο σκληρό μαχαίρι. Κι εσύ το μνημείο σου θα βρεις, όταν τυράννων Λοφία και τάφοι μπρούντζινοι τη λάμψη του θα χάνουν.