Τα τείχη του Βυζαντίου

“Μια χαµηλή οµίχλη κρεµόταν πάνω από το νερό σαν κουβάρι ιστού αράχνης, που οι άκρες του έφταναν στην ασιατική ενδοχώρα και το φως του ήλιου ξεχυνόταν πάνω του σαν διάστικτο χρυσάφι. Μετά η επιφάνειά του σκίστηκε από πανύψηλα τείχη ραβδωτής πέτρας, µε γιγάντιους πύργους που υψώνονταν ακόµα πιο ψηλά και στις κορυφές των οποίων διακρινόταν η λάµψη από ασπίδες κι αιχµές δοράτων. Κωνσταντινούπολη. Ο Λουκάς κρατούσε την ανάσα του και κοίταζε”. Είναι µια εποχή συγκρουόµενων αυτοκρατοριών, καθώς σκοτεινές δυνάµεις από την ανατολή µοιάζουν να σαρώνουν τα πάντα στο πέρασµά τους, βάζοντας σε κίνδυνο το πρώτο φως της δυτικής Αναγέννησης. Είναι µια εποχή άσπλαχνων αφεντάδων, διαιρεµένων εκκλησιών, κατακερµατισµένων δυναστειών και εξαιρετικά ανταγωνιστικών, ατρόµητων εµπόρων, που παλεύουν για τα µονοπώλια των προϊόντων τους τόσο άγρια όσο και οι σηµερινοί. Είναι µια εποχή µεγάλων πόλεων σαν τη Βενετία και την Κωνσταντινούπολη· µια εποχή κατακτητών σαν τον Ταµερλάνο που θα πνίξει τον κόσµο στο αίµα· µια εποχή όπου ένας ήρωας µε σπάνια χαρίσµατα προσπαθεί µόνος του να κάνει τη διαφορά. Ο Λουκάς Μαγκόρις είναι αυτός ο ήρωας. Γιος ενός από τους Βαράγγους φρουρούς που είχαν ορκιστεί να φυλάξουν το µυστικό, θα βρεθεί αναγκασµένος να ταξιδέψει πολύ µακριά σε µια προσπάθεια ν’ανακαλύψει -και ν’αποφύγει- τη µοίρα του.