Τα χερουβείμ της μοκέτας

“Θα ‘ταν όμορφη η ζωη της, αν πράγματι ήταν έτσι πάντα. Τόσο απλά! Τότε ίσως θα μπορούσε να το γράψει το περίφημο μυθιστόρημα, που της προσάπτουν τελευταία -τώρα πια ακόμη κι η κόρη της, δυστυχώς, αν και για όλα φταίει η ίδια- να το προχωρήσει με ενθουσιασμό τέλος πάντων, έστω κι ατάλαντη, ακολουθώντας μια και μόνη σειρά γεγονότων όμως, πώς αλλιώς; Μα θα ‘ταν ένα μυθιστόρημα γι’ αυτούς τους ίδιους εδώ μέσα, για όσους κλείνει το σπίτι τους αποκλειστικά, και κυρίως προς ιδίαν κατανάλωση, ένα μυθιστόρημα για την ιερή χρυσόσκονη που τους σκεπάζει όλους αυτοκρατορικά, αρμονικά συμβιώνοντας στα τοιχώματα και στον πυθμένα του χάλκινου γουδιού, ως άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, και για τ’ αγγελάκια στη μοκέτα της, κυρίως γι αυτά, πολλά και παχουλά και ροδομάγουλα, σαν κι εκείνα που κόλλαγε στα τζάμια της παραμονές Χριστουγέννων, εκεί κάπου στα εφτά μ’ οχτώ, δεν θυμάται ακριβώς: αραχτά αγγελάκια με μπούκλες, και με το χέρι να στηρίζει ξέγνοιαστα το σαγόνι, και φτερούγες γαλάζιες σαν ήσυχες επωάζουσες κοτούλες, ή σαν το λογότυπο στα κατεψυγμένα κοτόπουλα Βοκτάς που θρέψανε την πρώτη εφηβεία της, όλ’ αυτά θ’ απεικόνιζε η μοκέτα της τότε λοιπόν, που θα ‘ταν κι αυτή ακόμη στη θέση της πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας, με πέλος παχύ και πεντακάθαρη ως συνήθως, στο λίβινγκ ρουμ και στις κρεβατοκάμαρες.” Σκηνές από έναν γάμο σ’ ένα μυθιστόρημα γύρω από τις εύθραυστες ισορροπίες των ενδοοικογενειακών σχέσεων, τα ρευστά όρια της ηθικής και το σκοτεινό βλέμμα της σαγήνης. ΄Οταν ο μονόλογος ξεφεύγει από την φιλήσυχη εξομολόγηση για να οδηγήσει τον αναγνώστη στα ανοίκεια βάθη του ψυχολογικού θρίλερ. Από τη συγγραφέα του βραβευμένου μυθιστορήματος “Περί ορέξεως και άλλων δεινών”.