Τερέζα

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την Τερέζα Δαμαλά – μια γυναίκα γεμάτη δύναμη. Η Τερέζα θα διασχίσει τον χώρο και τον χρόνο για να συναντηθεί με τον Πικάσο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, τον Βενιζέλο, τον Μουσολίνι, τον Κεμάλ και τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Μέσα από την ιστορία της, θα περιδιαβούμε τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η πένα του Φρέντυ Γερμανού θα μας διηγηθεί την ιστορία ενός κόσμου που αλλάζει με βιαιότητα, σαρώνοντας στο πέρασμά του έρωτες, κυβερνήσεις και πρόσωπα. Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Χέμινγουεϊ έκανε μια κίνηση. Η Τερέζα περίμενε να την τραβήξει επάνω του και να τη φιλήσει, αλλά εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά, κι αυτό ήταν ίσως ακόμα πιο ερωτικό – ή τουλάχιστον έτσι το ένιωσε εκείνη. «Αγαπημένο κεφαλάκι», είπε. «Με τα κόκκινα ξέπλεκα μαλλιά, που τώρα έγιναν κοντά, αινιγματικά και μαύρα. Τι έκανες άραγε αυτά τα τέσσερα χρόνια στην Ευρώπη, που εγώ παρίστανα σαν φουσκωμένος διάνος τον ήρωα του πολέμου στο Όουκ Παρκ του Ιλινόι;» «Γύριζα – εδώ κι εκεί». «Στην Ιταλία;» «Σ’ όλη την Ευρώπη». «Σ’ όλη την Ευρώπη;» Κάτι σαν θαυμασμός, ανακατεμένος ίσως και με λίγη ζήλια, πέρασε από το βλέμμα του. «Το αγαπημένο κεφαλάκι θα πρέπει ν’ άναψε πολλές φωτιές μ’ αυτά τα μεγάλα πράσινα μάτια. Σίγουρα θα σ’ ερωτεύτηκαν μεγάλοι ζωγράφοι και μεγάλοι συγγραφείς». Η Τερέζα χαμογέλασε άκεφα.

Φρέντυ Γερμανός (Συγγραφέας)

Ο Φρέντυ Γερμανός (1934-1999) γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τη Μυτιλήνη. Σπούδασε στην τότε Πάντειο Ανωτάτη Σχολή και στη Σχολή Δημοσιογραφίας Όλσον. Μιλούσε αγγλικά και γαλλικά. Μπήκε στο γράψιμο από 18 χρόνων. Ξεκίνησε παίρνοντας το δεύτερο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος, που καθιέρωσε ο Mπάμπης Kλάρας στη “Bραδυνή”. Από το 1953 ως ελεύθερος ρεπόρτερ ανέλαβε πολλές δημοσιογραφικές αποστολές σε διάφορες χώρες για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Εργάστηκε ως ρεπόρτερ στην “Ελευθερία” (1954-1960), ως χρονογράφος στη “Mεσημβρινή” (1960-1967) της Ελένης Bλάχου, στην “Απογευματινή” (1968-1973) για να κλείσει τον δημοσιογραφικό κύκλο του στην “Ελευθεροτυπία” (1975-1990), απ’ την οποία παραιτήθηκε (“πρόωρα”, είπαν μερικοί) για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Έγινε γνωστότατος ως ευθυμογράφος με πηγαίο χιούμορ, παρατηρητικότητα και πρωτότυπο ύφος. Tο 1964 βγήκε το πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις “Γαλαξίας”, με μικρά χιουμοριστικά διηγήματα, τα οποία “δεν ήταν ακριβώς χιουμοριστικά, ούτε ακριβώς διηγήματα”. Ήταν το “Mε συγχωρείτε, λάθος”, το οποίο έφτασε τα 150.000 αντίτυπα τα επόμενα χρόνια. Έγραψε συνολικά 25 βιβλία τα οποία τον περιέλαβαν στη συντροφιά των πιο πολυδιαβασμένων Ελλήνων συγγραφέων του καιρού μας. Ο ίδιος πίστευε ότι η συγγραφική του καριέρα άρχισε ουσιαστικά το 1978, όταν έγραψε τον “Εχθρικό πλανήτη”, μια σειρά από φανταστικά διηγήματα, κι ένα χρόνο αργότερα το “Ένα γελαστό απόγευμα”. Tο 1985, με το ιστορικό του μυθιστόρημα “Ακριβή μου Σοφία”, άνοιξε έναν καινούργιο κύκλο που συνεχίστηκε με τα βιβλία “Η εκτέλεση”, 1986, “‘Ελλη Λαμπέτη”, 1996, “Τερέζα”, 1997, κ.ά. “Το αντικείμενο”, που αναφέρεται στη ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη, είναι το τελευταίο του χειρόγραφο που εκδόθηκε, το 2000.