Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν

[…] Δημοσιευμένα την τελευταία εξαετία, στην πλειοψηφία τους στην εφημερία “Metro”, αλλά και στην “Ελευθεροτυπία”, την “Καθημερινή”, το “Δίφωνο” ή αλλού, γραμμένα κάτω από το πιεστικό βάρος της ύλης που κλείνει και τον αυστηρά περιορισμένο αριθμό των λέξεων που απαιτούνται, προσπαθούν να βάλουν λίγο το κεφάλι τους έξω απ’ το νερό, να μουρμουρίσουν απόψεις και λόγια που διαρκούν μια μόνο στιγμή ή αντέχουν στο χρόνο: Σα φωτογραφίες που αποδεικνύουν απλώς ότι μεγαλώσαμε. Κείμενα χρόνια. Ερείπια. Που σουλατσάρουν σε βιβλία, σε πρόσωπα, σε καλοκαίρια, σε γεγονότα της προσωπικής μου επικαιρότητας. Για καταστάσεις του νου και γυναίκες που ευθύνονται για όσα συμβαίνουν. Κείμενα που κρυφοκοιτάζουν απ’ την κλειδαρότρυπα το χτες αλλά και το αύριο. Που κόβουν δρόμο για να φτάσουν κατευθείαν στο τέλος. Ηδονοβλεπτικά, πλανόδια, αναπόφευκτα. Σαν αναβράζοντα δισκία. […] Τα κείμενα αυτά είναι μικρά, σαν τα σάντουιτς της μητέρας μου. Όταν μεγαλώσουν, σχεδιάζουν να βρουν το χρώμα που τους λείπει και να το σκάσουν απ’ τις σελίδες. Όταν μεγαλώνουν οι λέξεις, ονειρεύονται να γίνουν ζωή. Σταύρος Σταυρόπουλος Μοσχάτο, κάπου προς τα μέσα εκείνης της άνοιξης, 2008

Σταύρος Σταυρόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία, χωρίς να πάρει πτυχίο. Κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο “Διαμελίζομαι” το 1983 (εκδ. Βασδέκης) όταν ήταν είκοσι ενός ετών και μετά για πολλά χρόνια τα ίχνη του χάθηκαν από τον εκδοτικό χώρο. Την άνοιξη του 2002 επιστρέφει, υπογράφοντας την νουβέλα “Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου” (εκδ. Απόπειρα), βιβλίο που θυμίζει βινύλιο να παίζει στη διαπασών τραγούδια της ξεχασμένης δεκαετίας του ΄70. Το βιβλίο θεωρήθηκε cult, “έγινε η επιτομή μιας γενιάς που διεκδίκησε πολλά και διαψεύστηκε, αλλά παραμένει ακόμα στο προσκήνιο”, όπως έγραψε ο τύπος της εποχής. Το 2004 κυκλοφορεί το ποιητικό λεύκωμα “Φως γυναίκας” (εκδ. Αστάρτη) σε συνεργασία με τον φωτογράφο Μανόλη Τσαντάκη και το φθινόπωρο του 2005 το αφήγημα “Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα” (εκδ. Απόπειρα ), σαν λογική συνέχεια του μύθου του “Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου”, αλλά από άλλη οπτική γωνία. Τον Οκτώβριο του 2007 εκδίδεται η ποιητική σύνθεση “Οι άλλοι που είμαι”, μια σειρά από ποιητικούς στοχασμούς που θυμίζουν σημειώσεις για την ιστορία του βλέμματος. Το 2008 κυκλοφορεί η συλλογή κειμένων “Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν” (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), μαζί με ένα συλλεκτικό βιβλιαράκι με τον τίτλο “Unplugged” που περιλαμβάνει 5 συνεντεύξεις του, ένα ανέκδοτο κείμενο και ένα ανέκδοτο ποίημα. Τον Οκτώβριο του 2009 εκδίδεται η ποιητική συλλογή “Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις” (εκδ. Μεταίχμιο) και τον Μάρτιο του 2010, από τις εκδόσεις Απόπειρα, το μυθιστόρημα “Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια”, που θα επηρεάσει πολύ την μελλοντική εξέλιξη του είδους, ανατρέποντας τα συμβατικά πρότυπα της φόρμας. Τον Ιούνιο του 2011 εκδίδεται το “Πιο νύχτα δεν γίνεται” (Οξύ), βιβλίο οριακό για τον συγγραφέα που εγκαινιάζει την έναρξη της λεγόμενης Κοσμικής τετραλογίας. Σε ανοιχτή επικοινωνία με το “Πιο νύχτα δεν γίνεται”, βρίσκεται και o δύσβατος, ποιητικός λόγος του “Μετά” που ακολουθεί τον Νοέμβριο του 2012 (εκδ.Απόπειρα). Το 2013 είναι η αρχή της συνεργασίας του με τις εκδόσεις Σμίλη, από τις οποίες κυκλοφορούν δύο ακόμα βιβλία που ολοκληρώνουν την τετραλογία: To μυθιστόρημα “Καπνισμένο Κόκκινο” το 2013 και η ποιητική συλλογή “Ολομόναχοι Μαζί” το 2014, όπου ολοκληρώνεται η τετραλογία με τριάντα μακροσκελή, αφηγηματικά ποιήματα, επιστολικής διάθεσης, που συνθέτουν με τα τρία βιβλία που προηγήθηκαν, μια ενιαία και αδιαίρετη σάρκα, κλείνοντας προσωρινά τον κύκλο. Πριν εκπνεύσει το 2014 κυκλοφορεί ένα συλλεκτικό και εκτός εμπορίου δίπτυχο με το ποίημα “Ανθεκτικό Μαύρο” (Σμίλη). Ακολουθεί τον Απρίλιο του 2015 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης η ποιητική συλλογή “Ο άνθρωπος έσπασε” που συνεχίζει από το σημείο που είχε μείνει το “Ολομόναχοι μαζί”: Το νεκρό σώμα της γυναίκας που ήταν ο κόσμος – κοινού προσώπου και των τεσσάρων βιβλίων – υπάρχει εδώ περισσότερο ως αποτύπωμα μιας λογοτεχνικής αλληγορίας, αλλά και ως μια πασίδηλη ομολογία ήττας, σηματοδοτώντας έτσι την επιστροφή στην εκλογίκευση. Τον Ιούνιο του 2015, εκδίδεται το “Κατά τον δαίμονα εαυτού” (Σμίλη), ένα ψηφιδωτό από φράσεις, σημειώσεις και νύξεις, με την μορφή του ανορθόδοξου αφορισμού και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ένα ακόμα συλλεκτικό δίπτυχο εκτός εμπορίου με το ποίημα “Επίλογος” (Σμίλη). Τον Απρίλιο του 2016 κυκλοφορεί η πλακέτα “Καληνύχτα, μικρέ πρίγκιπα” (Σμίλη) και τον Νοέμβριο του 2016 από τις ίδιες εκδόσεις η ποιητική συλλογή “Πράξη εξαφάνισης”, που οριστικοποιεί σχεδόν την απώλεια του οράματος του κόσμου. Υπήρξε βασικός συνεργάτης του cult περιοδικού “Αγκάθι” και της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ, διατηρώντας εκεί την στήλη της κριτικής του βιβλίου για πολλά χρόνια (Οδός βιβλίου). Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία για πολλά χρόνια, όπου, εκτός των άλλων διατηρούσε και την μόνιμη στήλη Νύχτα είναι θα περάσει στο ένθετο “Βιβλιοθήκη”. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Τρία βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο.