Το αγόρι που δεν ήταν εκεί

Τον Ιανουάριο του 1988 ο Μάρτιν Πιστόριους, δώδεκα χρόνων, αρρώστησε. Πρώτα σταµάτησε να µιλά και στη συνέχεια έπαψε να τρώει. Έπειτα άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και την επαφή του µε το περιβάλλον. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Μέσα σε δεκαοχτώ µήνες είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι, αδυνατώντας να µιλήσει. Οι γονείς του Μάρτιν πληροφορήθηκαν πως, εξαιτίας µιας άγνωστης ασθένειας, ο γιος τους είχε πια το µυαλό ενός βρέφους και λιγότερο από δύο χρόνια ζωής. Ο Μάρτιν άρχισε να µένει σε ιδρύµατα για παιδιά µε αναπηρίες βαριάς µορφής. Το άγχος και ο πόνος συντάραξαν τον γάµο των γονιών του, καθώς και την οικογένειά του. Το αγόρι τους είχε χαθεί. Έτσι νόµιζαν, τουλάχιστον. Μέσα σε αυτές τις σελίδες, οι αναγνώστες βλέπουν την αντοχή του γονιού, τις συνέπειες µιας λανθασµένης διάγνωσης, τη βία στα χέρια άκαρδων νοσοκόµων και την αντοχή του προδοµένου από το ίδιο του το σώµα Μάρτιν. Παρακολουθούµε επίσης µια ζωή που δηµιουργήθηκε ξανά, την αρχή µιας νέας επιχείρησης και µιας νέας αγάπης – και όλα αυτά, από µια αναπηρική καρέκλα. Η ανάδυση του Μάρτιν από το σκοτάδι του µας προκαλεί να δούµε µε άλλο µάτι τη ζωή µας και να παλέψουµε για ένα καλύτερο αύριο για εµάς αλλά και για τους άλλους. Το “Αγόρι που δεν ήταν εκεί” είναι η συγκινητική ιστορία της επιστροφής ενός αγοριού στη ζωή µέσα από τη δύναµη της αγάπης και την πίστη.